Freycinet en Launceston

Zaterdag gearriveerd in Hobart, hoofdstad van het mooie Tasmanië.  Vanuit het vliegtuig zagen we de sneeuw op Cradle Mountain en Mount Wellington liggen. Hopelijk valt er niet veel meer en kunnen we wat meer van de zon gaan genieten. Het is per slot ook hier voorjaar.                                                                                  Eenmaal onderweg naar Coles Bay is het eigenlijk nog best druk op de weg. Veel auto’s, veel wegen. Eigenlijk hadden we daar niet helemaal op gerekend. Door alle indrukken van mensen die hier ook al eens geweest zijn verwachtten we eigenlijk alleen maar een eiland met adembenemend veel natuur.

Maar allengs werd het wat rustiger en even later reden we genietend van de mooie uitzichten met op de radio de Footy game van het jaar. Een Australische Jack van Gelder wist ons goed te winnen voor het ons nog redelijk onbekende spel. Vol enthousiasme laat hij samen met andere collega’s duidelijk horen dat de Tigers (Richmond) aan de winnende hand zijn. En …. zij zijn de underdog in deze ‘grandfinal’. Dus het stadion gaat helemaal los. Geweldig!

In Coles Bay aangekomen wacht ons helaas een koude kermis. We kunnen niet in het geboekte vakantiehuis de ‘Pebble Shack’.  Telefoons werken niet of we krijgen geen gehoor bij de persoon die we zoeken. Via een vriendelijke dame van het informatiepunt annex supermarktje horen we dat er een stel is dat het beheer heeft. Ze wonen in de buurt dus hen maar eerst opgezocht. En gelukkig ze kunnen ons helpen. Veel vakantiehuizen hebben een kastje met code bij de voordeur met daarin de sleutel. Heel mooi systeem als je de code dus weet. Hoera!

Snel naar binnen, want er waait best een koude wind. Het is dan inmiddels ook al 5 pm geweest. Even later met de verwarming aan en een wijntje op de bank genesteld komt Danny mij waarschuwen. Zit er een Kookaburra op de veranda. En ook als we naar buiten komen blijft hij mooi zitten. Tjonge wat zijn die beesten eigenlijk groot. Ooit weleens van een afstandje gezien maar nog nooit van zo dichtbij. Heel bijzonder. Maar deze zullen we de komende dagen wel vaker zien. Tenzij veel buren gaan bbq-en. Haha, ze zijn ook overal hetzelfde die vogels.

Verder kunnen we van deze hoogte genieten van het uitzicht over de baai en de bergen erachter, die toegang tot het Freycinet NP geven. 

Dat heeft ons trouwens wel verbaasd. Tasmanië is een eiland, maar er liggen ook nog heel veel kleinere (schier)eilandjes. Daarom was het ook best nog een aardig stuk rijden naar Coles Bay, want je moet helemaal om de baai heen. Maar het is de moeite meer dan waard. En wat hier trouwens wel goed aangepakt wordt is de snelheid op de wegen. Op sommige wegen wordt gewoon verzocht om ‘between dawn to dusk’ niet harder dan 65 km p/u te rijden. Enig ‘common sense’ kan de Tassies gelukkig niet ontzegd worden.

Wat is er nu mooier dan een ochtendwandeling langs het strand. Het was net vloed geweest en we vonden van alles bij Richardson’s Beach aan de Great Oyster Bay. Van dichte oesters en mosselen (zeker 2x zo groot als bij ons) tot een dode stingray, die er misschien al wat langer lag want hij stonk behoorlijk. Maar ook heel veel stukjes van het koraalrif en naar wij vermoeden zeeanemonen. We wilden wat prachtige exemplaren van de schelpen meenemen, maar bij het verlaten van het strand stond een bordje met het verzoek dit niet te doen. Dus helaas, maar het is een meer dan rechtvaardig verzoek en dus hebben we ze teruggegooid op het strand.

Nu heerlijk met een kopje koffie op de veranda van het zonnetje genieten. Want het wordt vandaag zonnig met 19 graden. Hoezo sneeuw en kou?

Het was dan ook inderdaad een heerlijke dag die we grotendeels hebben door gebracht in het Freycinet NP. Maar eerst maar eens de was gedaan, want die kan nu lekker drogen.

We zijn naar de Lookout van de Wineglass Bay, een prachtige ronde baai met bijna hagelwit strand, gewandeld. Helaas konden we niet doorlopen naar het strand wegens restauratie van de paden. Wel stond erboven tot onzer grote verrassing een kangoeroe die dacht dat er weleens wat te halen kon zijn met zoveel toeristen. We hadden eigenlijk niet verwacht dat deze dieren zo hoog zouden kunnen komen. Even later vond hij een afgekloven appeltje waar hij rustig aan ging zitten peuzelen. Nu wordt er aan eenieder die naar boven gaat verzocht de dieren niet te voederen. Maar ja dan heb je toch altijd iemand die denkt dat zo’n appeltje geen kwaad kan. Hopelijk dan maar.

Vervolgens naar de Honeymoon Bay, al weten we niet waar de naam vandaan komt. Maar we hadden een mooi uitzicht en konden even heerlijk op de rotsen zitten genieten.

Ook hebben we even de ogen dicht gedaan bij Sleepy Bay. Heerlijk in de zon met een rustig kabbelende zee. Echt een aanrader om te bezoeken. Daarna nog naar Cape Tourville, de vuurtoren voor een prachtig uitzicht over de Tasman Sea in de hoop nog wat doflijnen of walvissen te spotten. Maar ….helaas.

Teruglopend naar de auto zien we verschillende lizards wegschieten. En op de parkeerplaats aangekomen…..?                                                                                    Zit er doodleuk een kangaroo (moeder met kind) achter onze auto. En ze blijft heel rustig zitten ook als we dichterbij komen. Vermoedelijk hoopte zij ook dat er wat te halen viel. Maar daar doen wij dus niet aan mee.

Straks lekker ons eigen maaltje koken en genieten van een langere avond, want de zomertijd is hier vannacht in gegaan. Dat wisten we wel dankzij iemand op FB (facebook) , maar we waren dat natuurlijk alweer vergeten. Dus vanmiddag klopte de klok van de auto niet met onze telefoons, waarna de aap uit de mouw kwam. Anders hadden we het niet eens gemerkt. Haha!

En weer door.

Nu eerst naar St. Helens dat ook aan de oostkust ligt, langs mooie baaien, meren en kreken om vervolgens door het prachtige North-East Forest naar Launceston door te tuffen. Omdat we niet alles kunnen zien en toch ook niet elke dag willen reizen hebben we hiertoe besloten. Het bos doet erg denken aan het Cape Otway NP. En ook hier treffen we een prachtig regenwoud. Plots een bordje: ”Shop in the bush”. Ons afvragend wat ze hier zouden kunnen verkopen rijden we er even later langs. Een winkeltje aan de rand van het bos dat antiquiteiten, boeken en vintage juwelen verkoopt. Iets wat je daar toch niet echt verwacht. Maar we hebben wel gekkere dingen gezien.

Na verloop van tijd wordt het bos afgewisseld door landerijen, waar de boeren drukdoende zijn om de grond te ploegen. De rode grond komt hierdoor mooi tot zijn recht en geeft weer een totaal ander beeld dan het groen van het regenwoud.    Doordat we inmiddels in de bergen rijden krijgen we ook prachtige vergezichten te zien en draaien we heel wat bochtjes, inclusief haarspeldbochten die in de Alpen niet zouden misstaan. Bij een Lookout, geflankeerd door bloeiende narcissen, zien we dat een van de bergen Mount Horror is. Daar rijden we denk ik beter niet ’s nachts langs. Haha.

Launceston. Toch wel een bijzondere stad. Ondanks de ruim 100.000 inwoners en het best wel drukke verkeer heeft de stad leuke verrassingen voor ons in petto. Het ligt langs de Tamar River. Wat natuurlijk al sfeer aan een stad geeft. Daarnaast waan je je ruim 100 jaar terug in de tijd met zijn oude gebouwen. Een beetje alsof je het wilde westen instapt. Toch zijn er ook de nodige Engelse invloeden te bespeuren, waardoor je je weer heel ergens anders waant.                                                                            We dachten een mooie wandeling bij de kloof te kunnen maken en liepen de steile berg op. En die was echt steil! Daar we niet verder konden ging het dus weer naar beneden. Dat was al met al even een fikse training.                                                  Even later stonden we echt voor de kloof. Maar daar bevindt zich, naar later bleek een pretpakje ‘Penny Royal van Diemen’s land’.  De kinderen kunnen met diverse bootjes mee, er is een abseilbaan, klimmuur etc. Toch even naar binnen voor een kopje koffie en een rondje maken natuurlijk, want we willen alles zien. Alles? Nou ja bijna alles. Daarna echt de kloof in. Ook hier weer een fikse beklimming van de berg, maar nu met een prachtig uitzicht over de Cataract Gorge. Halverwege de kloof komt er plots een prachtige pauw op ons pad. Verbaasd blijven we staan kijken. Blijkt dat meneer een leuke pauw op het oog had?  Spiegeltje, spiegeltje aan de wand…..Hilarisch natuurlijk, maar geen leuke pauw voor hem.                                                                                 Na afloop van de wandeling lekker gegeten bij Stillwater, een restaurantje annex winkel, waarvan we eerst dachten dat het een fabriekje was. Daar verkopen ze trouwens Noble. Maar dat bleek later maple syrup te zijn.                                           Wat trouwens opvalt is dat je in elk restaurant bij elke maaltijd een fles kraanwater op tafel krijgt. Gratis en voor niks. Zou in Nederland ook een goede actie zijn.

4 oktober. Danny viert zijn verjaardag in zijn geboorteland. Ook wel bijzonder. Ondanks dat het hier nog vroeg is en in Nederland de meesten zo ongeveer nu naar bed gaan komen er toch al felicitaties binnen.                                                               Daar we denken geen Platypus in het wild te zullen zien besluiten we om naar Beauty Point te rijden. Dit ligt ten noorden van Launceston en hier zit een ‘Platypus House’. Aangekomen zien we een paar grote keten boven het water staan. Vreemd, je verwacht eigenlijk iets midden in de natuur. Maar goed, laten we maar eens kijken. Eenmaal binnen blijk je een triple kaart te kunnen kopen voor ook Seahorse World ernaast en de goudmijn een stukje terug op de route. Ach als we hier dan toch zijn doe dan maar de hele package.                                                                                    Binnen kregen we eerst een filmpje te zien over de voortplanting van het vogelbekdier. Heel interessant. Daarna vertelde een dame heel veel en heel snel alle wetenswaardigheden rondom dit beestje. We konden niet alles meekrijgen, maar het was toch wel leuk om te horen.                                                                                      Het dier heeft een hele zachte vacht, maar de staart is heel ruw. En dan die snavel, waarmee ze vliegensvlug de bodem en het water aftasten voor voedsel. Het is een zoogdier dat eieren legt. Dat is natuurlijk heel bijzonder. Verder lijkt hij qua gedrag wel op onze otter.                                                                                                                  Ze houden in dit onderzoekscentrum ook nog Echidna’s, mierenegels. Hun skelet lijkt heel veel van dat van de Platypus en ze blijken dus enigszins verwant. Hij kan zich 35 km per dag voortbewegen en blijkt ook een goede zwemmer en kan zelfs een beetje klimmen. Heel grappig om dit te zien trouwens. De beide diersoorten die we in dit centrum hebben gezien blijken een Tasmaanse variant te zijn en zijn dus ook alleen hier te vinden.

Naast de keet van het ‘Platypus House’ staat de keet van Seahorse World.  Hier kweken ze heel veel zeepaardjes die vervolgens over de hele wereld geëxporteerd worden. Dat laatste hadden we niet zien aankomen. Wel doen ze ook heel veel onderzoek en daar kregen we het fijne over te horen. Zo zijn er bijvoorbeeld 35 soorten op de hele wereld waarvan er 28 soorten bij Australië en Tasmanië te vinden zijn. Enkele soorten kunnen verschillende kleuren aannemen, behalve blauw en groen. Knuffels niet meegerekend (grapje van de gids). Als ze willen rusten houden ze zich met staart ergens aan vast. Hun oogjes kunnen ze niet sluiten dus ze blijven altijd licht zien. Hun voedsel bestaat uit hele kleine garnaaltjes. Voor de allerkleinsten gebruiken ze zulke kleine garnaaltjes dat wij ze watervlooien zouden noemen. Al met al ook heel interessant.

Na een kleine lunch weer terug op de route naar Launceston om vervolgens in Beaconsfield te stoppen bij het Mine& Heritage Centre. Naast de vele facetten van het mijnleven tonen ze hier ook oude zaken die tand des tijds hebben doorstaan en waarvan ze vinden dat het de moeite van het tonen waard is. Zoals een muziekorgel en een droogkap uit de jaren 50.                                                                                    In 2006 was deze mijn nog werkzaam, maar er is toen een zwaar ongeluk gebeurd waardoor 2 ‘miners’ ongeveer 2 weken hebben vastgezeten onder de grond. Dit was indertijd wereldnieuws. Gelukkig hebben ze het overleefd, maar de mijn werd daarna, ook doordat er niet zoveel goud meer werd gevonden, gesloten.

Eenmaal terug in het Colonial Hotel bedachten we ons dat we nog geen gebakje hadden gehad. En bij een verjaardag hoort een gebakje. Dus op zoek naar een bakkertje of lunchroom. Bij een klein winkeltje cake gehaald. Bleek worteltjescake te zijn. Erg lekker en erg toepasselijk op dierendag.

’s Avonds geskypet met de kids en lekker uit eten geweest in ‘Three Steps on George’.