Golddiggers and golden skies

Dunedin is de volgende plaats die we aandoen. Op onze weg ernaartoe verlaten we de hoogvlaktes en zien het landschap langzamerhand van geel naar groen verkleuren. Dunedin ligt dan ook een stuk zuidelijker aan de oostkust. We nemen de toeristische route vanaf Duntroon, nadat we nog even gestopt zijn bij de Maori Rock Art langs de Highway. In de krijtrotsen zijn nog wat oude tekeningen van de Maori te vinden. Verder voert het over de Livingstone Duntroon Road, waar we er even afgaan voor de Earthquake Formations. Deze plek wordt zo genoemd omdat men jaren geleden dacht dat dit gebied ooit zo was gevormd door aardbevingen. Na onderzoek bleek echter dat de limestone uit elkaar was gevallen door weersomstandigheden. Men vond daar ook nog fossiele resten van uitgestorven dieren. De route erheen leidde ons over een kilometerslange grindweg genaamd Eartquake Road, die we weer terug moesten nemen om onze weg te kunnen vervolgen. Hierdoor hebben we de Elephant Rocks helaas gemist.

Dit keer zitten we weer op een camping maar nu in een cottage. Weer eens wat anders na dat grote luxe huis in Twizel.

Dunedin (Hill of Edinburgh, Maori noemen het Otepoti) doet in eerste instantie Europees aan, in ieder geval het centrum.

Na onze treinreis met de Taieri Gorge Railway, weten we nu dat het de eerste stad èn de grootste qua omvang is van Nieuw-Zeeland. Dat het de eerste stad is heeft te maken met de goudkoorts die hier gewoed heeft. De treinreis met de oude trein van Dunedins prachtige ‘Gingerbread’ Railway Station naar Pukerangi in de bergen voert door een hele lange kloof en langs de Taieri River. Volgens de serie Great Scenic Railway Journeys is het “one of the world’s great train trips”.

We komen bijvoorbeeld langs een plek genaamd Christmas Creek, omdat daar op 1e kerstdag door een goudzoeker ook daadwerkelijk goud werd gevonden. De toppen van der bergen waar we langskomen zijn vrijwel allemaal in een goudgeel gehuld, afkomstig van de bloeiende brem. Een prachtig gezicht, maar een doorn in het oog van de Southlanders omdat het niet inheems is en behoorlijk doorwoekert. Wat heel jammer is om te zien zijn de kale bergen her en der. Door te weinig regenval wordt de grond te droog en gaan de bomen dood. Hierdoor krijg je op sommige plekken een soort van bomenlawine. Onderweg hebben we gezellig met een paar Amerikaanse stellen zitten kletsen die van een Cruiseschip kwamen. Zij kwamen met leuke tips over Amerika en wij met tips over Nederland. Je weet nooit hoe het balletje rolt.

Terug in Dunedin hebben we de hop on hop off-bus gepakt. Het werkt een beetje anders dan in de Europese steden waar we dit gedaan hebben. Je blijft voornamelijk zitten en op sommige plekken kun je even uitstappen om na 5 of 10 minuten weer je plek op te zoeken. Het geeft wel een mooi beeld van deze stad. Tijdens de goudkoorts was het een bloeiende gemeente, maar nadat er geen goud meer gevonden werd zakte de economie hier behoorlijk in. Pas sinds de jaren 90 van de vorige eeuw zit de economie weer in de lift en daar maken ze goed gebruik van. Er staan nog een aantal mooie oude gebouwen uit Victoriaanse of Edwardiaanse tijd. Hiervan is het station een mooi voorbeeld en ook tevens het meest gefotografeerde gebouw uit Nieuw-Zeeland.

De weg naar Bluff lijkt wel een spelletje poker met Clinton en Gore. Zijdelings doen Lincoln, Carter en Bush ook nog mee, waarbij bush lijkt samen te spannen met Kennedy. Grapje natuurlijk. Clinton en Gore zijn twee plaatsjes op de route naar Bluff, waar vandaan we de ferry naar Stewart Island zullen nemen. De andere plaatsjes liggen ook in Nieuw-Zeeland maar niet in de buurt en één plaatsje heet Kennedybush. We vonden het wel grappig om zo een aantal Amerikaanse presidenten tegen te komen. Bij de locals staat deze weg beter bekend als de Presidential Highway.

De boottocht begon nogal heftig. Je hebt wel een sterke maag nodig om dit te doorstaan en dat terwijl het eigenlijk heel rustig was op zee. Dat wordt wat als de wind echt gaat aantrekken. We voeren door de Foveaux Strait en dat houdt in dat verschillende stromingen hier bij elkaar komen. Vandaar de bumpy ride!

Stewart Island:” the last stop before Antartica and latest National Park in New Zealand – a bird paradise”, aldus de ondertitel van een dvd over dit prachtige eiland. Maori’s noemen dit eiland Rakiura; de glowing sky, vermoedelijk vanwege het zuiderlicht.

En hier zitten we dan in een geweldige B&B genaamd Glendaruel gerund door Raylene. Fantastisch! Bij aankomst in de haven stond ze ons al op te wachten en aangekomen in de B&B hebben we eerst samen een kopje koffiegedronken. Gastvrijheid staat bij haar hoog in het vaandel. Boven delen we een gezamenlijke ruimte met andere gasten en het uitzicht is fabelachtig. We kijken namelijk uit over de Golden Bay met op de voorgrond de tuin en een stukje regenwoud. Alleen hier zitten en kijken en ruiken is al op en top genieten. Als je de weg naar rechts afloopt zie je de Golden Bay, ga je en stukje naar links dan zie je Halfmoon bay.  

Dit eiland is een must voor wandelaars en vogelaars. Je ziet hier dan ook veel een combinatie van deze twee activiteiten. Let wel: wandelen betekent hier veelal meerdaagse wandelingen van zo’n 10 km per dag van hut naar hut, die goed equiped zijn, dat dan weer wel.  Eventueel kun je je laten brengen of halen met een bootje.

Het eiland heeft ook een grote populatie kiwi’s. We hebben ons dan ook aangemeld voor de Wild Kiwi Encounter, die ’s avonds om 19.30 uur van start gaat.  Met de ferry waarmee we naar het eiland zijn gekomen vertrekken we, met aan boord zo’n 20 man. De ferry zelf kan wel honderd man meenemen, dus dat verbaasde ons zeer. Maar goed, je komt ergens snel en dat is wel handig als je ook nog ander wildlife wilt spotten.

Kiwi’s zijn nachtvogels en moeilijk te spotten. Dus dat wordt een leuke uitdaging. Je kunt ze hier wel veel horen. De mannetjes maken een hoog Kieeee Wieee geluid. Over het geluid van de vrouwtjes zullen we het maar niet hebben, dat is een of ander donker gebrul. Hun verenpak lijkt meer op een haardos en voelt ook erg donzig aan. Dat hebben we zelf niet kunnen voelen, maar we gaan ervan uit dat dit wel zal kloppen.

Er liggen heel veel eilandjes rondom Stewart Island en zijn we bij een paar langs gevaren om enorme albatrossen te kunnen zien, maar ook de kleine blauwe pinguïns, de Yellow Eyed Pinguin, de Swamp Harrier (een roofvogel) en de Weka die heel veel op een Kiwi lijkt, maar dan kleiner en met een korte dikkere snavel. Verder zagen we zeeleeuwen lekker luieren op de rotsen. We hebben heel wat dieren voor de lens gehad, maar helaas hebben we geen camera met telelens mee voor de echt mooie plaatsjes. Uiteindelijk, als het al flink begint te schemeren, meren we aan bij een steiger op Ulva Island. In 2 groepen gaan we van boord. De bedoeling is om zo dicht mogelijk achter de gids te blijven en bij rood licht doodstil te blijven staan. De gids gaat dan luisteren of er een kiwi ter plaatse is en of deze zich wil laten zien. Nog maar amper onderweg hebben we onze eerste encounter. Een kiwi struint wat in de bosjes naar voedsel. Omdat de andere groep nog via hetzelfde pad moet komen lopen we een stuk door. Voor we er erg in hebben horen we nummer 2 ritselen. En ja hoor, na eindeloos veel geduld komt deze aanlopen en tussen de mensen door om aan de andere kant van het pad te verdwijnen. Onze gids was helemaal lyrisch. Het gebeurt eigenlijk nooit dat er twee zo snel al aangetroffen worden. Het strand lopen we op en neer in de hoop dat ze zich daar ook nog even laten zien. Evenals misschien wat zeeleeuwen. We waren gewaarschuwd dat we deze tegen zouden kunnen komen en dat je dan niet weg moet rennen want ze hobbelen achter je aan en dat ga je absoluut verliezen. De gidsen zijn hier echter goed in getraind en weten wat ze moeten doen. We hebben ze echter niet gezien, maar wel een grote afdruk van een zeeleeuw in het zand en er lag een enorm bot van een Potvis, dat een paar weken geleden was aangespoeld. Het pad terug volgend in het donker levert nogmaals een encounter op. We hebben allemaal een zaklamp meegekregen om op onze voeten te schijnen zodat we niet zullen struikelen. Zodra we nog een Kiwi in het bos horen ritselen gaan alle lampen uit en blijven we weer staan wachten tot hij tevoorschijn komt. Helaas, we zagen enkel wat stukjes van hem omdat hij zich ophield tussen boomwortels en takken. Maar toch hebben we een heerlijke avond gehad als we om 1.00 uur ons bed inrollen.

De volgende dag hebben we fietsen gehuurd, elektrische mountainbikes. En ik kan je verzekeren dat dat geen overbodige luxe is. We zijn naar Ackers Point gefietst waar het oudste huis van het eiland staat. Het is gebouwd door de eerste Europeaan daar in 1836.  Vandaar zijn we naar het einde van de baai gewandeld. Een prachtige wandeling, waarbij we ook nog onder op de rotsen een zeeleeuw zagen luieren. Terug wilden we ook Deep Bay aandoen. De weg ernaartoe is zo ontzettend steil en het is ook nog een gravelweg zodat fietsen erg lastig was. Het eerste stuk moesten we lopend naar boven. Toen dat nogmaals dreigde te gebeuren hebben we er maar vanaf gezien en zijn we terug gekeerd, want zo’n elektrische mountainbike is loodzwaar om naar boven te duwen. Na een broodje gehaald te hebben zijn we naar Horseshoebay gefietst. Daar heerlijk gewandeld over het strand waar we prachtig gekleurde schelpen vonden. Mosselschelpen in zulke mooie paarse en roze parelmoertinten die je nog nooit gezien hebt. Fantastisch. Ook hele grote alikruiken ontbraken niet.

Al met al kunnen we zeggen dat Stewart Island een fantastisch eiland is. Het is één groot Nationaal Park en alleen in het dorpje Oban wonen mensen. Wil je meer zien dan ben je op voornamelijk op je benenwagen aangewezen en dan wel met backpack welteverstaan. Natuurlijk, schrijf ik met het schaamrood op de kaken, hebben we weer mazzel met het weer. Het regent hier heel veel en wij hebben een zalig zonnetje en een beetje miezer gehad. Je hoort ons niet klagen hoor.