Still enjoying Tassie

Het moet gezegd, we zijn echt gezegend. Ten eerste al dat we überhaupt deze reis kunnen/mogen maken. Maar ook omdat het weer ons zo goed gezind is.  Want we hebben net 2 prachtige dagen beleefd in Cradle Mountain en nu we verder trekken is het weer regen. En de voorspellingen zijn niet leuk daar. Eind deze week weer kans op sneeuw.

Gelukkig komt de zon er na verloop van tijd er weer bij en tuffen we rustig door de bergen via Deloraine (al een bekende route) naar het zuiden via Poatina. Daar willen we even tanken en een kopje koffie doen. Bij de benzinepomp aangekomen moeten we een vrijwilliger bellen die even later op een golfkarretje (versierd met ballonnen, want hij had een feestje gehad en een hond achterop) aankomt rijden om de zaak te openen. Hilarisch. De man had met zijn bijna onverstaanbare accent hele verhalen, dus we moesten ons best doen om dat te volgen. Maar de hoofdzaak kregen we wel mee.

Daarna op zoek naar koffie en een toilet. Bij het enige hotel aangekomen stond er 'open' op de deur, maar het was toch gesloten. Tja, het is wel zondag en nog vroeg. Dus wat wil je. Dan maar ophouden en doorrijden. En dat hebben we geweten. We reden over de hoogvlakte in het centrale deel van Tasmanië door een surrealistische wereld met witgrijze dode bomen, overal waar je keek. Nu zie je deze bomen met grote regelmaat, maar in deze hoeveelheden? Onvoorstelbaar. Vermoedelijk is de wind hier de grootste boosdoener. De dorpjes die op de kaart stonden kwamen we helaas niet tegen, dus dat werd hele hoge nood en niet echt een plek om te stoppen. Uiteindelijk hebben we een afslag genomen naar een benzinepomp annex winkel annex horeca. Het leek dicht maar de eigenaresse had overal borden opgehangen dat ze open zijn. Door de hekken voor de ramen en de deur lijkt het echter heel erg gesloten, dus veel mensen rijden helaas voor haar dan alsnog door.

Goed, koffie kon ze voor zorgen maar een toilet? Even een paar kilometer terug en dan afslaan naar de boothelling. Ja heus, midden op de hoogvlakte liggen een aantal grote meren waar dus ook gevaren kan worden. Al zullen daar vermoedelijk alleen vissersmannen gebruik van maken. We hadden al een paar keer auto’s met boot door de bergen zien rijden en vroegen ons al lachend af wat die daar te zoeken hadden. Nu weten we het dus. Daar is ook een camping met toiletten of iets wat ervoor door gaat. Er staan wc- potten maar met een groot gat eronder. Alles verdwijnt in een grote sceptictank. Maar het lucht wel even op.

Bij het meer even lekker van onze koffie genoten. En de dorpjes die op de kaart stonden? Werden gewoon niet aangegeven met borden. Heel bijzonder. Onderweg natuurlijk ook even stoppen voor een lunch. Dit keer in Bothwell en wederom in het dorpshotel. Nu heb ik al eerder vermeld dat je soms teruggeworpen wordt in de tijd. Nou, hier was dat helemaal het geval. Oude bakelieten stopcontacten half verstopt achter een oud schilderij werkte wel een beetje op onze lachspieren. Een hertenkop aan de wand maakte het helemaal af. Ze waren wel helemaal bij wat betreft de autoraces. Telly aan op de race en overal foto’s en krantenknipsels over deze vorm van sport.                                                                                                                            De pie was weer overheerlijk. Toch maar eens het recept ergens opscharrelen. Want dat wordt straks afkicken.

De verdere reis ging heel voorspoedig en na Hobart achter ons gelaten te hebben konden we onze intrek nemen in een superluxe appartement in Kingston met uitzicht op Mount Wellington, zonder sneeuw ditmaal. Dat wordt genieten als het weer het tenminste toelaat. Er wordt nu toch wel aardig wat regen voorspelt voor morgen. Maar dinsdag zal het wel weer opknappen.

En inderdaad de volgende dag wat regen, maar gelukkig afgewisseld met het zonnetje. We zijn een stuk naar het zuiden gereden richting Geeveston. Maar omdat de lucht begon te betrekken zijn we afgeslagen naar de Tahuna Airwalk. En dat bleek een goede zet. We hebben daar heerlijk gewandeld door het regenwoud en over het boomkronenpad. Die van Borger stelt nu echt niets meer voor. We liepen al op 50 meter hoogte en toch kwamen de bomen nog zo’n 50 meter boven ons uit.

Ook de wandeling van de ‘swinging bridges’ nog gedaan. En dit is echt een ‘different cookie’ (om maar eens met van Gaals woorden te spreken) dan de Hangeseilbrücke in de Saar- Hunsrück Steig in Duitsland die we afgelopen jaar hebben gedaan. De bruggen swingen echt. Niet iedereen zal dat op prijs stellen vermoed ik. Al met al was het weer een heerlijke dag ondanks de regen die later weer met regelmaat naar beneden kwam.

De volgende dag zijn we naar het meest zuidoostelijke schiereiland gereden tot aan Eaglehawk Neck. Dit ligt halverwege Port Arthur in het Tasman NP. Vlak voor dat we het mooi natuurgebied ingaan rijden we door een plaatsje genaamd Doo Town. Het blijkt dat vele huizen een naam hebben met Doo erin verwerkt, zoals Doo little, Wattle-i-doo en Doo Nix. Schitterend die Australische humor.

Even later hebben we hele aparte koffiegedronken van diverse blends waarvan één met een limoensmaakje, bij een Cubed Espressobar oftewel een rijdende caravan omgebouwd tot. En we moeten zeggen het was best lekkere koffie, ondanks de aparte combinaties.

Daarna aan de wandel bij Pirate Bay, waar zich o.a. Tasman Arch en Devil’s Kitchen zich bevinden, een paar hele mooie rotsformaties langs de kust. We zijn over de kliffen nog tot aan Waterfall Bay gewandeld om daar weer terug te keren naar de auto.

Op de weg terug nog even rondgekeken in Hobart o.a. bij het Waterfront en in het centrum. Maar dat hadden we wel gauw gezien. Ook al heeft de stad weinig hoge gebouwen, het is en blijft een stad met veel en druk verkeer.

Daags erna vertrekken we weer naar de vaste wal. Al zullen ze dat hier niet zo noemen vermoed ik. Na een voorspoedige vlucht en busreis naar de City nemen we onze intrek in het Habourview appartmenthotel in Melbourne. Omdat we hier een week zullen verblijven leek dat een aantrekkelijke optie. De beschikking over een eigen keukentje en dus je eigen potje kunnen koken wanneer je dat wilt.                        Helaas kreeg Danny tijdens onze verkenningstocht door de stad een astma-aanval en dat leek niet best. Bij terugkomst in het hotel bleek dat de kamer gewoon niet goed schoon was. Nu is het een oud gebouw, maar dit kan gewoon niet. Het stonk naar urine, maar dat roken we in eerste instantie niet omdat de ramen openstonden. En achter het bed lagen nog een paar lagen stof. Om een andere kamer gevraagd en die gekregen en nu maar hopen dat dit beter is. Het ziet er wel wat schoner en frisser uit. Zou toch jammer zijn als Danny zijn marathon hierdoor zou verpesten.                          ’s Avonds nog even in de stad rondgewandeld maar het begon aardig te hozen. Wat gedronken in een leuk cafeetje en toen het wat droger werd maar weer snel terug. Niet echt een leuke start van ons bezoek aan Melbourne. Maar hopelijk komt het allemaal goed.

Vanmorgen toch onze intrek genomen in een ander hotel, het Fraser Place Melbourne. En we zijn blij dat we dat gedaan hebben. We werden echt depri van dat andere hotel en dat werkt door op je goede humeur.  Danny is inmiddels weer aardig opgeknapt.  Dus nu kunnen we genieten van een drukke stad, familie en vrienden en hopelijk de marathon.

Aantal gereden km’s: 1500