Canterbury Tales

Sorry, het wordt een nog langer hoofdstuk dan voorzien. Heeft te maken met de wifi die we even een paar dagen moesten ontberen. Nou ja ontberen is een groot woord, maar het was wel lastig om de blog te updaten. Vandaar.
En dan nu Nieuw-Zeeland. Wederom zagen we vanuit het vliegtuig besneeuwde bergtoppen. Maar op de grond is het heerlijk weer, dus daar voorzien we direct geen problemen. Wel waren we even bang dat we geen auto meekregen. In Australië bleek dat we ons internationaal rijbewijs kwijt zijn of vergeten waren mee te nemen. In ieder geval was dat ding nergens te vinden. Daar bleek het echter geen enkel probleem, ze vroegen er niet eens naar. Hier zijn de regels echter een beetje anders. Als een rijbewijs niet in het Engels is dan moet er een vertaling bij. Oei! Gelukkig waren we niet de eersten die dit overkwam en konden we bij I Site (de Nieuw-Zeelandse VVV) op het vliegveld een vertaling aan laten vragen. Kost natuurlijk wel weer de nodige duiten. Maar a la, we willen toch wat zien van het land. Na een uurtje wachten was alles geregeld en konden we met de auto naar de Colombo Lodge in Christchurch rijden, ons onderkomen voor de komende paar dagen.
De eerste indruk toen we naar de stad reden is dat het toch wel heel veel op Australië lijkt met name door de huizen. Veel laagbouw met in het centrum wat hogere flats. Alleen doet het natuurschoon toch veel meer Europees aan.

Christchurch, een bijzondere stad met name door de aardbevingen die hier nog weleens kunnen plaatsvinden. De stad is echt nog in opbouw sinds de laatste heftige beving van februari 2011 met een kracht van 6.4 op de schaal van Richter en die van het jaar daarvoor die nog heftiger was. In het centrum staan grote zeecontainers die omgetoverd zijn tot winkels, barretjes en restaurantjes. Ze hebben er echt een hele leuke foodcourt annex winkelcentrum van gemaakt. Je ziet ook her en der caravans staan die zijn verbouwd tot een eettentje. Sommigen hebben er ook echt hun best voor gedaan om er wat van te maken. Verder wordt er natuurlijk weer druk herbouwd in hedendaagse stijl. En dan moeten er ook nog veel gebouwen tegen de vlakte, omdat ze of te veel beschadigd zijn of niet voldoen aan de eisen voor een aardbeving. Trouwens, 5 dagen geleden was hier nog een aardschok van ik geloof 4,5. Dus fingers crossed. Zo’n kleinere schok houdt de bevolking wel alert.

Na ingecheckt te zijn bij het hotel zijn we aan de wandel gegaan voor een leuk restaurantje.
Uiteindelijk kwamen we bij een cafe-restaurant genaamd Fat Eddie’s en vielen met onze neus in de boter. Live Jazz! Waar we in Brisbane afscheid namen met een jazzy muziekje op de achtergrond worden we er hier mee verwelkomd. Heerlijk om onze reis zo verder te kunnen vervolgen. Nu maar eens bekijken wat we allemaal willen doen en zien. Van het vliegveld al een hele stapel folders meegenomen. Dat wordt dus lezen en genieten van de voorbereidingen.

Eerst maar eens een overzicht proberen te krijgen vanuit de hoogte en daarom kozen we voor de gondola Mount Pleasant met uitzicht over de stad en haar suburbs en ook over Banks Peninsula. Deze lag verscholen in wat lichte bewolking en leek daardoor heel feeëriek. Helaas lagen de Alps nog wat meer in de wolken. We konden echter wel een paar besneeuwde toppen zien. Maar die komen later wel aan bod. Nog even de Crater Rim Walk gedaan. Want de Peninsula is ontstaan door diverse vulkanen miljoenen jaren geleden en dat kun je her en der wel zien. Ook de Time Tunnel hebben we niet overgeslagen. In een karretje maak je een reis van miljoenen jaren terug tot de hedendaagse tijd over het ontstaan van Canterbury, de regio waar we nu verblijven.
Terug naar het hotel om even snel een korte broek aan te trekken, want het wordt warmer dan gedacht, vooral in het heerlijke zonnetje. Daarna de stad in om met een van de oude trammetjes verder te gaan. Hierdoor krijg je een goed beeld van de stad met alle bouwwerkzaamheden en inmiddels opgeknapte gebouwen. Maar eerst even wat te eten gehaald en dat genuttigd aan de oever van het riviertje de Avon dat door stroomt het centrum en veel sfeer geeft. We waren echter niet de enigen. Veel kantoorpersoneel maar zeker net zoveel bouwvakkers zaten met zijn allen gemoedelijk op de trappen hun van huis meegebrachte etenswaren te nuttigen. Een bozige jongen maakte nog wat stampei maar daar werd hartelijk om gelachen, waardoor hij nog bozer afdroop.
Het trammetje is een hop on hop off, dus konden uitstappen waar we wilden. Daarbij hebben we Quake City bezocht. Een museum over de aardbevingen in de stad en wat dat allemaal met zich meebrengt. Heftig hoor als je al die verhalen leest en hoort. Gelukkig zijn er inmiddels nieuwe bouwtechnieken om te zorgen dat panden niet gaan instorten tijdens een heftige aardbeving. Maar ja voorkomen kunnen ze het niet.
Het hotel waar we verblijven lijkt trouwens behoorlijk goed aangepast aan de omstandigheden. Overal extra zware toegangsdeuren die je een veilig gevoel geven, maar ook vervelend kunnen zijn door hun zwaarte.

Na 2 nachtjes rijden we de stad al weer uit op naar Akaroa op het Banks Peninsula. Achter de heuvels langs rijden we door gebieden met weilanden die van elkaar gescheiden worden door rechte hoge hagen. Het is groen, maar ook een apart gezicht die rechte lijnen in het landschap. Ook zien we gele bergtoppen? Jazeker, het blijkt brem te zijn die overvloedig bloeit.
Onderweg stoppen we in Little River bij een oud treinstationnetje. Zoals de naam het zegt is het klein, maar het blijkt toch aardig druk. In een winkel annex galerie kopen we een prachtig fotoboek van Peter Latham over Nieuw-Zeeland. Maar om die in onze bagage mee te nemen? Eerst maar eens aan de overkant gecheckt wat ons het gaat kosten om dit versturen. En dat blijkt net zoveel als het boek kost, maar het is te mooi om niet mee te nemen. We beraden ons de komende tijd wel of het in de koffer past.
Door naar Akaroa en dat is absoluut een mooie route. En dan hebben wij nog niet eens de Toeristische route genomen. Voor het dorp zien we al een groot cruiseschip varen. Het blijkt dat deze grote schepen hier naartoe gaan omdat de haven in Lyttelton (Christchurch) te veel beschadigd is door de aardbevingen van 6 en 7 jaar geleden.
Akaroa is een klein dorpje (ca. 1000 inwoners) maar met heel veel toeristen. Het ziet er heel gezellig uit met Engels en Franse invloeden en overweldigend veel bloeiende bloemen in Engels aandoende tuinen. Door de vulkanische grond is het hier heel vruchtbaar en een goede bodem voor bloeiende planten blijkt.

Het appartement waar we verblijven heet La Rochelle Motel en ligt aan een beekje. Als we de schuifdeur openzetten horen we vrolijke fluiters en het kabbelen van water. Wat een genot. Wel worden we ook hier gewaarschuwd voor wat te doen in geval van evacuatie bij een aardbeving. Een gewaarschuwd mens telt voor twee moeten we maar denken.
Via de receptie alvast een wandeltocht met pinguïns geboekt voor de volgende avond. Daarna even het dorpje verkend. Door de komst van een cruise-schip vandaag is het erg druk in de hoofdstraat, maar om 16.30 uur vertrekt het laatste bootje alweer die de mensen terugbrengt naar het schip. Dus het wordt allengs weer rustiger.
We zagen dat het mogelijk is om met dolfijnen te zwemmen en dat wilden we weleens beleven. Helaas bleek alles volgeboekt te zijn op 1 plekje na. Nou ja dan maar niet, want dat willen we dan toch wel graag samen beleven.
Nadat we het toch nog even geprobeerd hadden bij I Site bleek ook daar dat het niet ging lukken. Al verder wandelend zeiden we tegen elkaar dat er vast nog wel meer mogelijkheden op ons pad zullen komen, tot plotseling de dame van I Site hollend achter ons aan kwam met de mededeling dat er nog ergens 2 plekken waren vrijgekomen. Bleek dat toch bij Black Cat te zijn waar we het als eerste geprobeerd hadden. Wederom zijn wij lucky basterds. Joepie! Morgenvroeg 8.30 uur paraat op de pier.

Op advies van de eigenaar van het motel waar we verblijven hebben we een wandeling gemaakt van French Bay naar Childrens Bay, een mooie tocht over de heuvels door graslanden en bos. En natuurlijk ontbreken de mooie uitzichten over de baaien niet. Tevens konden we genieten van een aantal inheemse vogels zoals de Bellbird en de Fantail. Ja, dat is het mooie van het voorjaar.

En dan zwemmen met de dolfijnen. In één woord geweldig! In een wetsuit met zwemschoenen en duikbril met snorkel in de boot door de baai richting de oceaan in de hoop Hector dolfijnen te zien. Dat is een klein soort dolfijn, niet langer dan 1.20m, die alleen in Nieuw-Zeeland voorkomt en er zijn nog maar een stuk of 7000 exemplaren te vinden. Dat maakt het heel speciaal om met ze te kunnen/mogen zwemmen. Je mag ze echter niet aanraken om te voorkomen dat je ziektes overbrengt. Bij de eerste poging kwamen er wel een aantal onze kant op, maar bleven niet hangen. Bij de tweede poging was het raak. Het leek wel of ze bleven komen. Wat een ervaring. De crew die boven aan dek bleef wees ons continue waar we moesten kijken. Maar door de golven was dat niet altijd even makkelijk. Hun enthousiasme werkte echter heel aanstekelijk. En meerdere keren zwom er een vlak langs je terwijl je dat pas op het laatste moment in de gaten kreeg. Danny lag een beetje buiten de groep te dobberen en genoot zichtbaar, zo erg zelfs dat de bemanning het opviel. Haha. De koning van de dolfijnen noemden ze hem al. Het zwemmen in die pakken viel trouwens niet mee, omdat je continue  naar boven geduwd wordt. En snorkelen lukte mij hierdoor in ieder geval al helemaal niet. Ik hoorde de crew  op een bepaald moment onderling praten dat er wel 6 groepen dolfijnen op de boot waren afgekomen. Ongelofelijk. Ze bleven met de boot meezwemmen alsof het niets is en soms schoten ze er nog als een speer vandoor.
Op de weg terug, velen een beetje verkleumd, kregen we een kop warme choco. Maar we waren blij lekker onder een warme douche te kunnen stappen. Het water was 11 graden zeiden ze, maar de pakken hebben hun werk wel goed gedaan.
Al met al weer een hele bijzondere ochtend om mee te mogen maken.

Misschien niet zo enerverend als vanmorgen met de dolfijnen maar wel heel interessant, de avondexcursie naar de pinguïns.
Pohatu Penguins is een familiebedrijf, van oudsher een schapenfarm en tegenwoordig dus ook een bedrijf dat de White Flippered Penquin monitort en beschermt. De prijs die je voor de excursie betaalt gaat voor een groot deel naar de opvang van deze kleine, 30 cm lange, pinguïnsoort. Ze zijn alleen in Nieuw-Zeeland te vinden en ze zijn een lange tijd bedreigd geweest. Ratten, wezels en opossums zijn hier voornamelijk debet aan. Joey gaf ons tekst en uitleg en met name haar moeder doet de opvang en monitoring. Zo wist zij te bedenken hoe de roofdieren te vangen en heeft zij de naam van beste trapper uit de omgeving te zijn. Er staan heel veel nestkasten waar de pinguïns komen broeden. Voorheen kwamen ze zelfs het dorp in om te broeden onder de bijv. de veranda’s van de inwoners. Dat zal een partijtje gestonken hebben.
Pohatu ligt aan de oceaankant van de Peninsula en dat betekent een mooie tocht door de bergen over smalle weggetjes. De weg terug ging jammer genoeg in vrij dichte mist, maar onze excursie-leidster bleek zeer ervaren in deze rit.
We hadden gehoopt dichter bij deze dieren te kunnen komen, maar daar ze het water induiken zodra ze mensen/dieren zien kan dat dus niet. Jammer, maar voor de dieren beter.

Daags erna weer in de auto en doorgereden naar Twizel dicht bij Lake Pukaki, wat meer in het midden van het land ligt. Bijzonder is het feit dat er heel veel paarse, roze, witte en enkele oranje lupines langs de weg staan. Niet inheems, maar wel een prachtig gezicht We wilden eigenlijk naar Lake Tekapo (volgens de Maori betekent’ teka’ slaapmat en ‘po’ nacht) maar de appartementen zijn daar zo uit de markt geprijsd dat we naar een andere mogelijkheid hebben gezocht. En achteraf is dit misschien wel net zo mooi. Het (enorme) huis waar we verblijven geeft uitzicht op een aantal besneeuwde bergtoppen. De grootste alp (Mount Cook 3754m) kunnen vanuit het huis wonderbaarlijk genoeg ook zien, met name als hij in het zonnetje wordt gezet.

Een wandeling langs Lake Tekapo is absoluut een must. Het prachtige ijsblauw van het water gecombineerd met de sneeuwbergen op de achtergrond levert echt schitterende plaatjes op, tenminste als de zon schijnt. We dachten er goed aan te doen de NAV te volgen en eerder een afslag te nemen, bovendien staat het op de kaart als een toeristische route. Het was dan ook mooi om te doen, langs Lake Pukaki en vervolgens langs het kanaal tussen beide meren waar ook nog een salmon farm is gevestigd. Blijkt het laatste stuk afgesloten. Grr! Dus weet ik hoeveel km’s weer terug om de highway te vervolgen.
De wandeling die op een kaart werd aangegeven vonden we niet terug op de borden. Tja en dan moet je keuzes maken. We kozen, bleek achteraf, voor de Mount John Summit & Lakeshore walk.
Het was heerlijk weer, lekker zonnetje wat witte wolkjes, beetje wind. Goed te doen dus.
Halverwege bleek dat we er nog een uur over zouden doen om de top te bereiken en er hing bij de bergtop verderop een behoorlijk donkere wolk die al regen liet neerdalen. Hm, toch maar verder want het leek de andere kant op te trekken. Toen we dachten bijna boven te zijn moesten we nog een top beklimmen waar de sterrenwacht staat. De regenwolk bij de andere berg was inmiddels nog een stuk groter en donkerder geworden en leek ook onze kant op te komen. Dus eieren voor ons geld gekozen en weer dezelfde route terug, want het zou zeker een half uur in beslag nemen om die bergtop (1043m) te beklimmen. De regenbui had inmiddels plaats gemaakt voor een onweersbui en dan wil je toch echt niet boven op een berg zitten. Tegen de tijd dat we bij de auto terug waren begon het al harder te waaien en trok de bui onze kant op. Onderweg terug prachtige plaatjes gezien met bergtoppen in de wolken, bergtoppen waar het regende en bij een berg leek de bewolking zich over de kam te draperen. Schitterend. Ik moet er wel bij vertellen dat we hier op een hoogvlakte zitten en de bergen op een redelijke afstand daarom heen staan. Vermoedelijk is dat de reden dat we dit zo mooi konden zien. En het blijkt maar weer: het weer kan hier razendsnel omslaan en daar moet je altijd op voorbereid zijn.

Grandioos wat we de laatste dag nabij Lake Pukaki hebben ondernomen. Met een vliegtuigje naar de gletsjer tussen Mount Cook (Maori naam is Aoraki) en Mount Tasman voor een nieuw avontuur: snowshoeing. Met 2 andere toeristen en Kirsten, excursieleidster van Mt Cook Glacier Guiding zijn we de Tasman gletsjer opgegaan voor een wandeling door de sneeuw of beter gezegd over de gletsjer, gelukkig wel met sneeuwschoenen. We kwamen tot een hoogte van bijna 2200 m. De gletsjer is de grootste van Nieuw-Zeeland en meet ongeveer 23 km en heeft ongeveer 1/3 van al het gletsjerijs alhier.
Bij het uitstappen schoten we gelijk bijna een halve meter de sneeuw in en dat is niet de makkelijkste manier om te lopen kan ik je verzekeren.
Woorden schieten eigenlijk te kort voor wat we allemaal gezien hebben. We zijn rond een ijsformatie gewandeld c.q. geklommen en gegleden. Kirsten blijkt dol op ijsgrotten. Daar een gletsjer continue verandert door de weersomstandigheden is het ook voor haar steeds weer zoeken naar nieuwe grotten. Indrukwekkend om zo’n grot in te stappen of beter gezegd te glijden, want meer was het eigenlijk niet. Haha. Maar eerst moest zij de boel verkennen om te kijken of het veilig was voor ons. We waren dan ook met een zendertje uitgerust om bij eventuele calamiteiten hulp van beneden op te roepen.
Maar wat is het fantastisch om in zo’n witte wereld te staan met geen andere geluiden dan de wind en het klateren van water dat onder de gletsjer doorloopt. Helaas hoorden we ook enkele malen gedonder. Bleek geen vliegtuig of onweer te zijn maar lawines. Voornamelijk kleintjes of onzichtbaar voor ons maar met dat we weer terug waren kwam er een behoorlijk brokstuk naar beneden.
Met een natte kont konden we weer in het vliegtuigje stappen. Ongemerkt zijn we uren op de berg geweest. En het hield niet op want het vliegtuigje bracht nog een paar passagiers mee voor een sightseeing tour. Daardoor vlogen we nog even vlak langs de pieken van Mount Cook. Hoe indrukwekkend. En als je dan weer met beide benen op de grond staat en je ziet donkere wolken verschijnen dan weet je dat we weer eens heel veel mazzel hebben gehad. Het lijkt niet op te houden. Fantastisch, wat een belevenis.
Mooie afsluiter van de Canterbury Tales.