Unexpected Melbourne

Melbourne, miljoenenstad. En dat merk je. Gigantisch druk en hectisch. Met zijn hoge torens in het centrum heeft het wel wat weg van Manhattan-New York. Ook de indeling van het centrum met al zijn rechte wegen lijkt er wel wat op. Wel fijn is de gratis city-tram. Deze brengt je door en om het CBD heen. Ideaal en dat merk je dan ook wel. Giga druk natuurlijk. Ook de metro naar de suburbs is ideaal. Het kost je voor een hele dag reizen nog geen 5,50 euro om bijv. in Frankston te komen wat wel een uur duurt met 26 tussenstops. Er zijn gelukkig veel oude panden en gevels bewaard gebleven. De nieuwe torens worden er vaak gewoon achter geplaatst, zo lijkt het tenminste.

Wat nog meer opvalt is het grote aantal Chinezen. Eerder in onze blog heb ik er al gewag van gemaakt dat er veel Aziaten in Australië zijn. En hier heb je helemaal het gevoel in China rond te wandelen. En dan struin je nog niet eens door Chinatown. Dat heeft wel tot gevolg dat er ook veel Aziatische eettentjes zijn en daar hebben wij dan weer geen probleem mee. Heerlijk.

 Donderdagmiddag het startbewijs van de marathon opgehaald. Maar terwijl we ernaartoe liepen bekroop ons al het gevoel dat de marathon hier niet zo leeft zoals in andere grote steden. Niks geen spandoeken, billboards of wat dan ook. Nu waren we er wel vroeger bij dan bij andere marathons, maar toch.

 Vrijdags naar Gerrit en Betty geweest. Een stel hele lieve mensen op leeftijd, van oorsprong Nederlanders en vrienden van Danny zijn ouders en die we absoluut met een bezoekje moeten vereren. Heerlijke koffie met gevulde koek en een lekker lunch gehad en natuurlijk heel veel bij gekletst en dan blijkt de tijd toch eigenlijk al weer te kort. Helaas komen ze morgen niet mee met hun kinderen naar de City voor een gezellig etentje en om Danny zondag aan te moedigen tijdens de marathon. Die dus nu niet door gaat. Althans niet voor Danny. Vanmiddag bij een testloopje is het in zijn kuit geschoten en bij het wandelen werd het er niet beter op. Gevolg geen marathon. Jammer, maar het is niet anders. We gaan er dus gewoon maar een gezellig weekend van maken.

 De rit met de trein terug was trouwens ook apart. Staan we plotseling midden op de spoorwegovergang stil. Auto’s wachten natuurlijk. Tingelingeling!! Maar de trein ging niet voor of achteruit. Na een behoorlijk aantal minuten werd er wat omgeroepen, maar dat konden we helaas niet verstaan. Volgens een stel jongeren ging het om iemand die voor de trein wilde springen. Gelukkig is er niets gebeurd, maar bij het eerstvolgende station moesten we wel uitstappen en wachten op de volgende trein. Dat viel qua wachttijd reuze mee en al spoedig ging het weer verder. Daarna hebben we heerlijk zitten lachen om een man die Homer Simpson probeerde na te doen en was het leed weer snel geleden voor de meeste mensen.

 Zaterdags eerst nog even een bezoek aan de Old Goal (oude gevangenis) van Melbourne gebracht en aan de Victoria Market. Daar was het met name op de visafdeling zo ontzettend druk dat we er maar weer uitgelopen zijn. Al die Chinezen zijn gek op vis natuurlijk.

 ’s Middags met onze vrienden afgesproken. Jose zei nog: “take a taxi”. Maar we hadden moeite om er een aan te houden. Dus toch maar met de circle-tram naar het Crown complex. De tram ging op een bepaald moment echter naar rechts terwijl wij naar links moesten. Dus eruit gestapt en aan de wandel naar de Crown. Dat duurde natuurlijk allemaal wat langer dan gepland en de heren hadden honger (can’t blame them). Dus toen wij hen eindelijk gevonden hadden waren er nog wat restjes overheerlijke kipstukjes. Nog een schaal daarvan en een fles wijn later liepen we naar het Casino. Want dat is eigenlijk waar het hele Crown-complex omdraait, want Australiërs zijn gek op gokken (paarden, pokies (dat zijn pokermachines) of wat dan ook.  Met een groep van 6 een kast bemannen geeft een hoop lol kan ik je vertellen. And those Australian people are getting very excited all the time. Haha. Om de haverklap kwam iemand kijken hoeveel we wel niet aan het winnen waren, want wij hadden een hoop lawaai: “Cross your fingers, cross your ankles”. Maar dat viel heel erg mee. Totaal $ 150,00, ongeveer een derde van ons gezamenlijke diner.

Jenny en Ian vroegen ons om mee te komen naar Mornington de volgende dag voor een bezoek aan het 'Wine and Food Festival'. En omdat de marathon toch niet doorging zeiden we graag. Daar een heerlijke dag meegemaakt die eindigde met een avondwandeling voor een prachtige zonsondergang aan het strand en een heerlijke bak echte hollandse snert. Jammie. Mornington is een suburb van de City maar ligt heerlijk aan het water in een prachtige omgeving. Dat was weer even een echt vakantiegevoel ipv reizen.

 De volgende morgen met de metro terug naar de City de hectiek in. Daar eerst nog (Captain) Cooks Cottage bezocht. Het oudste gebouw(tje) van Australië. Je gaat even weer terug in de tijd en het blijft bijzonder om te zien hoe klein de behuizing in die tijd was. Er moet wel bij vermeld worden dat het huisje in 1934 uit Engeland is overgebracht naar Melbourne als eerbetoon aan Cook.

Ook de Eureka Skydeck bezocht en een vervaarlijk avontuur met ‘the Edge’ beleefd. Dat is een uitschuifbaar systeem boven in de Eureka tower. Tijdens het uitschuiven zie je niets, je hoort enkel gekras en gebrom en andere vreemde geluiden en dan plotseling worden de ramen en vloer helder en hang je 250 meter boven de grond. Geweldige ervaring vonden wij, maar niet iedereen leek erg gelukkig met de situatie.

 ’s Avonds naar neef Rob en zijn vrouw Cherry geweest voor een barbie. Zij wonen in Mnt Waverley dus dat was wederom weer met de metro (al zeggen ze hier train). Goed om ze weer even gezien te hebben en na een gezellige avond om 12.00 pm het bed weer ingerold.

 Onze laatste dag in de City hebben we besteed aan de Old Treasure Building. We hadden eigenlijk verwacht echte schatten te zien maar het was eigenlijk de geschiedenis van de Goldrush en ontstaan van Melbourne. Heel interessant, dus we waren niet echt teleurgesteld. Vooral omdat Danny nu meer informatie heeft gevonden over zijn geboorteplek, het Queens Victoria Hospital in Melbourne, het eerste vrouwenziekenhuis in Victoria.

 Nu zitten we inmiddels in het ons inmiddels bekende hotel bij Tullamarine. Vanavond Inge opgehaald en morgen met de camper op pad. Dat wordt weer een heel ander onderdeel van onze reis.