Het Billabong Wieden-gevoel

Say what? Sorry Guy’s!

We kunnen het niet helpen, maar dat gevoel kwam gisteren toch echt even bovendrijven.

Zal ik zo uitleggen.

De afgelopen paar dagen hebben we het lekker rustig aan gedaan. Beetje bijkomen van de reis en de boel eens verkennen.

Zo zijn we naar de Sunset Market op Mindil Beach geweest. Een markt met veel eettentjes en live entertainment. Heel druk en gezellig met als topattractie de prachtige ondergaande zon. Echter geen verkoop van alcohol. En na zo’n lange reis lust je toch op zijn minst wel een biertje. Een klein stukje verderop zagen we Skycity. Met bewaking voor de poort, maar het oogde zeer relaxed. Toch maar eens even vragen en het bleek het casino te zijn en we konden gewoon het terrein op lopen.  Er stond  een eettentje, een barretje en er was muziek, de voetjes konden ook nog even van de vloer, voor de liefhebber.

Ook een bezoekje aan het Waterfront de volgende dag was de moeite waard. Een afgesloten stuk van de zee waar gezwommen, gepeddeld etc mag worden en een apart golfslagbad aan zee. Geniaal!

De locals hier zijn erg bang voor een aanval van haaien, salties en andere bijtgrage beesten in zee, vandaar deze oplossing. Er is dan ook geen zwemstrandje te ontdekken in de wijde omgeving.

En we hebben onze eerste pilatesles gevolgd. Met dank aan Ankie Smid. We waren hier ook wel weer aan toe moet ik zeggen. Heerlijk!

Gisteren hebben we maar eens voor een excursie gekozen. Niet een zeer avontuurlijke, maar dat heeft alles te maken met een bepaalde spier bij C. die regelmatig dwarsligt.

Dus besloten we te gaan voor een Wetland Cruise in de Corroboree Billabong. (Bring your hat, sunny’s and camera with plenty of film).

Een Billabong is een meer in een moerasgebied dat ook tijdens het droge seizoen niet opdroogt en in het regenseizoen volledig overgaat in een enorme waterpartij en de Corroboree Billabong schijnt  de grootste concentratie aan zoutwaterkrokodillen te hebben.

Om daar te komen moeten we echter eerst ruim 100 km afleggen, dus hebben we besloten voor een hele dagtrip te gaan inclusief busvervoer. Met de leuke gids Evan, die ons heel veel vertelde over het gehele gebied rond Darwin, hebben we een prachtige dag beleefd.

Via de Stuart Highway en vervolgens de Arnhem Highway reden we langs kilometerslange velden met Mangotrees. Het verhaal is dat voor het plukken van deze vruchten vele handen nodig zijn. Daar zijn backpackers zeer geschikt voor. Echter, velen kunnen dit niet aan omdat er tijdens de regenperiode gewerkt wordt. De lucht is hier dan zo heet en vochtig dat het zweet de godganselijke dag naar beneden stroomt. Daar kan niet ieder mens over en dus vertrekken ze weer rap. Bovendien krijg je door het plukken van de mango een zwart plakkerig spul op je handen wat er niet gemakkelijk af te wassen is. Je begrijpt, alleen de ‘diehards’ blijven over.

Vervolgens reden we naar de Foggdam. Deze dam was ooit bedoeld om een rijstveld aan te leggen (the Humpty Doo project), maar dat bleek echter een grote mislukking en door de dam is het nu een prachtig ‘Wetland’ geworden.

Sommige mensen dachten echter dat er geen krokodillen zouden zijn en wilden daar gaan zwemmen, maar de salties blijken in zowel zoet als zoutwater te kunnen overleven.  Op de dam wordt je dan ook op verschillende manieren gewaarschuwd dat je er beter niet wandelend overheen kunt gaan.

Vervolgens reden we voorbij het dorpje Humpty Doo, genoemd naar het project, met zijn beroemde pub annex hotel met vele bijzondere lokale gasten. Het meest bijzonder aan de plek is echter de naam. Hij is dan ook opgenomen in de lijst met meest bijzondere plaatsnamen.

Tijdens onze busreis vertelde Evan het verhaal over een man die dacht zijn hoofd in de geopende bek van een croc te kunnen stoppen voor een mooie foto, omdat de croc toch dood zou zijn. Helaas voor hem bleek dat niet het geval en de man heeft het nooit na kunnen vertellen, zo gaat het verhaal tenminste.

Later zijn we voor een korte pauze gestopt bij het informatiecentrum van de wetlands.  Veel info over alle vogels en Libelles in dit gebied en over de Dreamtime van 2 aboriginal stammen, de Ludawei Turtle stam en de Wayirnima Dingo stam, beiden uit ditzelfde gebied. Toch volgen de clans ieder hun eigen Dreamtime track. Deze route leren de kinderen al jong via een ‘songline’ met de verhalen over waar en wanneer er voedsel te vinden is. Zien zij bijvoorbeeld de Dragonfly terugkomen dan komt het droge seizoen eraan en kunnen ze weer naar de Billabongs terug keren. Zo kondigt het vertrek van de Wallibies aan dat het regenseizoen eraan komt. Ook was de oorspronkelijke bevolking al lang bezig met het afbranden van oud hout en gedroogd gras. Dit om nieuwe planten een kans te geven, maar ook voor de jacht. Door het afbranden langs bepaalde routes konden dieren niet meer die kant op vluchten en kon men ze makkelijk vangen.

 De Australiërs hebben het afbranden overgenomen maar dan m.n. voor nieuwe aanwas. De branden worden gecontroleerd maar er is over het algemeen geen brandgevaar in de zin van grote bosbranden. Door de openheid van het savanneland doven de vlammen uit zichzelf. Wat je dan ook veel langs de weg ziet zijn bomen met zwartgeblakerde stammen.  Erg luguber eerlijk gezegd.nEen leuke bijkomstigheid is dat de rook zorgt voor de prachtige zonsondergangen die we hier kunnen zien.  

Na nog een bezoekje aan een wegrestaurant de Corroboree Tavern, waar alle locals samenkomen, konden we onze weg vervolgen naar de Billabong alwaar de boot ligt. De eigenaar van deze tavern heeft een aantal croc’s opgevangen: Brutus the salty and Fred the freshy en tevens een albino Buffalo. Ze worden wel in erg kleine hokken gehouden, maar in het wild zouden ze meer moeite hebben om te overleven door een te kort aan enkele ledematen.

Tijdens een simpele doch heerlijke lunch aan boord van een moerasboot werd ons van alles verteld over de vele vogels, zoals de Jabiru, de White Belly Eagle en de krokodillen, the salties and the freshies. Met zo’n 35 graden op de thermometer en een heerlijk windje was het goed toeven op het water.

En hier kregen we dus ons ‘Billabong Wieden-gevoel’. Voor de outsiders: de Wieden is een natuurgebied bij Meppel waar wij graag varen over de meren of tussen de rietkragen. Op sommige stukken lijken beide gebieden heel veel op elkaar, ondanks de verschillende planten, bomen en vogels. En krokodillen zullen we in de Wieden gelukkig helemaal niet zien.

Danny met zijn goede oog voor vogels spotte plots een Azur Kingfisher, oftewel een Australische versie van onze ijsvogel. Voor de grap zeg ik weleens dat hij ze altijd ziet vliegen, maar dat doet ie dus echt. Veel vogels heeft hij al gezien voor ik überhaupt met de ogen heb kunnen knipperen. Maar door zijn goede opmerkzaamheid en omdat ik de Kingfisher even later kon aanwijzen in de boom kregen we een compliment van Evan: good spot Dutchies. En dat konden we de rest van de dag nog een paar keer aanhoren.

Evan vertelde ons ook heel veel over de aboriginals. Dat het nu zo fout gaat met de oorspronkelijke bevolking is het feit dat zij al 65000 jaar in dit land wonen in en met de natuur en nu eigenlijk gedwongen worden om als moderne mensen te overleven. Hun lichamen zijn echter niet gewend aan het eten van vet en suiker en het drinken van alcohol. Daarom reageren zij daar heel verkeerd op met als gevolg diabetes en alcoholisme. Gelukkig is de overheid zich hier nu van bewust en proberen ze het tij te keren o.a. door kinderen al vroeg te leren over hun afkomst. Het voelt echter niet fijn als je een aboriginal door het lint ziet gaan. Ze schreeuwen en tieren en zijn alle gevoel van menselijkheid kwijt lijkt het. En dan schijnt het dat de clans hier in NT het beter doen dan in de Red Centre bij Alice Springs. Dat heeft te maken met het voedsel dat ze hier altijd redelijk makkelijk konden vinden. In de buurt van Uluru is vrijwel nooit veel voedsel te vinden door de altijd voortdurende droogte.Een mooi verhaal van Evan ging over een collega die didgeridoo had leren spelen. Tijdens een excursie had de goede man wat tijd over en dacht hij even een deuntje weg te kunnen geven. Hij werd echter door een aboriginal op zijn vingers getikt. De man speelde didgeridoo bij een heiligdom van een clan die niet eens beschikt over deze instrumenten, omdat de bomen waar ze van gemaakt worden daar niet groeien. Daarom viel dit in de categorie heiligschennis.

Al met al een hele mooie en informatieve dag die we hebben afgesloten met een etentje bij de Ier Shenannigans.  Hier hebben we naast een heerlijke maaltijd ook genoten van het verhaal op de placemat (zie foto). Heerlijk die Ierse, maar ook de Australische humor.                                                                                                        En Grönningers, we hebben onze eerste klompjes uitgereikt. Evan vond het een hele leuke geste.