Franz and Abel

Op tijd uit Haast vertrokken om onze route via Highway 6 te vervolgen. Op advies van de dame van het hotel zijn we eerst gestopt voor de Monro Beach Walk. Leuke wandeling van een uur, die we anders misschien links hadden laten liggen. Het pad liep door prachtig regenwoud om op het strand bij de Tasman Sea te eindigen. Het zou mogelijk kunnen zijn dat we hier nog pinguïns zouden zien, maar daar zijn we jammer genoeg al weer te ver in het seizoen voor. Het bos was als een sprookjesbos, zo onwaarschijnlijk mooi. Hier worden verhalen over feeën en elfen, kabouters en trollen geboren, dat kan niet anders. Bomen begroeit met mos, varens en andere plantjes geven een magisch beeld van het bos. Een kabbelend beekje en tropische vogelgeluiden maken het compleet. Mystiek zouden we het willen noemen. Helaas kunnen we niet blijven, we zijn geen mos-slapers. Haha.

Dus door maar weer. We willen naar Franz Josef en volgen de Glacier Highway. Heel apart om hier te rijden. Links van de weg ligt de Tasman Sea en aan de rechterhand zie je met regelmaat grote witte bergtoppen oprijzen. En dan rijdt je ook nog door het regenwoud. Een hele rare gewaarwording. Bovendien liggen de gletsjers maar zo’n 18 km hemelsbreed van de kust. Dat kun je rustig uniek noemen, want nergens ter wereld kom je dit tegen.  Dit houdt ook in dat er langs de kust een nat klimaat heerst en daar dus niet zo snel sneeuw zal vallen. Het hele gebied is dan ook niet als skigebied bekend. Je kunt alleen de gletsjers bekijken. Wil je skiën dan kun je beter naar Queenstown gaan.

Als we langs de Fox Glacier rijden besluiten we op het allerlaatste moment om even een kijkje te nemen. Gletsjers intrigeren echt wel! Aangekomen op de parkeerplaats blijkt het een drukte van belang en bemerken we ook dat het nog een hele wandeling is. Geen probleem. De laatste paar dagen veel gezeten dus een beetje beweging kan echt geen kwaad. Door de oude gletsjerbedding van grind en gruis wandelen we naar boven. Nog best een steile helling aan het eind, maar dan heb je een mooi uitzicht op de gletsjer. Als je bedenkt dat de gletsjer zo’n 75 jaar geleden nog tot voorbij de parkeerplaats kwam wordt je je echt wel bewust van de klimaatveranderingen. En dat is niet de eerste keer tijdens deze reis. Hopelijk kunnen we met zijn allen deze snelle veranderingen nog een beetje tegenhouden.

In Franz Josef, ja echt zo heet dit dorp, moeten we even zoeken naar ons hotel voor de komende dagen. Blijkt dit zo’n 4 km buiten het dorp te liggen. Maar Franz Josef Oasis ligt op een mooie plek en is een heerlijke accommodatie, dus dat nemen we op de koop toe. Bij aankomst worden we al snel op de hoogte gebracht van een weersomslag. Het kan de komende dagen flink gaan regenen met mogelijke onweersbuien. En als het gaat regenen dan kan het ook goed te keer gaan. Dat is wel iets om in ons achterhoofd te houden. We krijgen ook weer een tip voor een mooie wandeling. Hopelijk blijft het weer lang genoeg goed om deze te kunnen doen.

Na een goede nachtrust blijkt het zonnetje nog steeds te schijnen dus maken we ons op voor de wandeling van Okàrito (even ten noorden van Franz Josef) naar de Three Mile Lagoon en over het strand weer terug, als het getijde het ons tenminste toelaat. Volgens een uitdraai van de receptie zou het om ca. 9.30 uur hoogwater zijn en dat zou betekenen dat je niet over het strand kunt lopen. Nou ja we zien wel en anders doen we dezelfde route wel weer terug.

De tocht leidt ons weer door een prachtig regenwoud afgewisseld met kustbossen over de heuvels. Er zitten een aantal pittige klimmetjes in en rechts naast ons horen we de golven tegen de rotsen slaan. De wolken trekken al wel wat samen maar we hebben nog steeds goede hoop. Als we bijna bij het strand zijn komt een jongen van de andere kant ons tegemoet. Volgens hem was het om 9.30 uur laag water en dat zou betekenen dat het water nu weer opkomt. Hm, waar de fout zit weten we niet maar laten we er maar wel rekening mee houden dat we tempo zullen moeten maken om droge voeten te houden. Toch nog even snel een kijkje bij de Three Mile Lagoon genomen met een eiland in het midden dat via een hangbrug te bereiken is.  Even de brug over (we kunnen het gewoon niet laten) en weer terug want er liggen grote kiezels op het strand en dat loopt niet echt fijn. Op het strand aangekomen begrijpen we wat een mogelijk probleem zou kunnen zijn bij vloed. Grote rotsblokken liggen her en der over het strand verspreid. Gelukkig staat het water nog niet zo hoog en komen we met droge voeten terug in Okàrito. Weer een fantastische wandeling op een goed moment, want ’s middags begint het te regenen.

En de volgende dag blijft de regen aanhouden. De gletsjer kunnen we sowieso wel vergeten, want de bergen liggen in een dichte nevel. Maar ach we hebben er al twee gezien. We houden het vandaag dus maar een beetje rustig. ’s Middags zijn we naar het West Coast Wildlife Centre alhier gegaan, waar we een paar jonge kiwi’s hebben kunnen bewonderen. Blij dat ik geen kiwi ben. Deze beesten leven solitair en in het donker. En dan de hele nacht op pad rondscharrelen voor wat eten. Nee dank je. Vervolgens even de Glacier Hotpools in. We hebben een ‘private pool’ voor ons zelf geboekt. Heerlijk. Laat het maar flink regenen, wij zijn toch al nat, maar zitten wel in een warm bad midden in het regenwoud. Althans dat gevoel krijg je.

We blijven de volgende dag de Glacier Highway volgen en tot Ross rijden we door een enorme haag van regenwoud. Prachtig. Daarna begint het landschap wat te veranderen, meer dennenbomen en lage vegetatie. De Highway krijgt vanaf Greymouth de naam Great Coast Road. Vlak voor Greymouth (genoemd naar de grijze monding van de rivier) ligt een oud goudzoekersdorpje Shantytown. Als we aankomen zijn we even bang dat het een attractiepark is, maar dat valt alleszins mee. Een paar originele gebouwen complimenteren de replica’s van oude gebouwen uit de 19e eeuw. Het geeft wel een redelijke indruk van hoe het ooit was. Oplettende lezers is het opgevallen dat we iets dergelijks al eerder hebben gedaan. Het goud zoeken in zowel Australië als Nieuw-Zeeland neemt zo’n belangrijke plaats in de geschiedenis van deze landen dat je er moeilijk omheen kunt. Met een originele stoomlocomotief ‘Katie’ rijden we ook nog langs een oude zaagmolen en een plek waar de ‘miners’ hun opgravingen zeefden op zoek naar hun fortuin.

De hoge bergen hebben we achter ons gelaten als we van Greymouth naar Reefton via een brede vallei met lagere bergen aan weerszijden rijden. Het regenwoud blijven we wel zien, al is dat van afstand.

’s Morgens bij het ontbijt maken we kennis met de andere gasten van de B&B. in  Reefton Het blijkt dat dit stel uit Christchurch komt en het gesprek gaat dan ook al snel over de aardbevingen.                                                                                            Beiden waren in de stad tijdens de laatste heftige beving. Hij werkte op dat moment in een kelder op het vliegveld. Het schudden voelden ze daar zeker, maar ze zijn er zonder kleerscheuren uitgekomen.  Zij was thuis, maar ook daar vielen de problemen mee. Wel wist ze ons te vertellen dat een vriendin die met haar hond aan de wandel was plotseling door allerlei andere loslopende honden omgeven was, alsof ze beschutting bij haar zochten, als enige mens in de omgeving. Men leerde ook ineens de buren kennen, omdat ze met man en macht de straat moesten vegen. Een bepaald soort grond in combinatie met water maakt er een cementachtige substantie van en dat moet voor het droog werd van de grond gehaald zijn. Hier noemen ze het 'liquefaction'.

Verder valt er In Reefton niet zo heel veel te beleven, dus we laten het dan ook snel achter ons en trekken door naar het Abel Tasman NP in het noorden. We rijden over een glooiende weg door een kronkelende vallei met aan weerszijden prachtige bergketens. Niet meer van die hele hoge bergen, maar ze blijven mooi om te zien. Het bos is ook geen regenwoud meer maar evengoed fantastisch om door heen te rijden.

In Kaiteriteri aangekomen nemen we onze intrek in een appartement met uitzicht over een schitterende azuurblauwe Tasman Bay. Wow! Weer een prachtig plaatje. Het houdt niet op. Kaiteriteri is de toegang tot het Nationaal Park. Hier kun je prachtige wandelingen maken. Dus we weten nu wat ons te doen staat de komende dagen. Het Tasman NP ligt ten oosten van de Tasman Mountains, een enorm vrij ontoegankelijk gebied.

Sorry als ik vaak in dezelfde bewoordingen val, maar het is vaak zo ontzettend mooi dat ik er geen andere woorden voor kan vinden die het goed kunnen uitdrukken. En helaas maar waar, de foto’s kunnen dit ook niet altijd, tenzij je een hele goede camera hebt, misschien.

Met de boot zijn we vanmorgen van Kaiteriteri naar Medlands Beach gevaren. Dat ligt ten noorden van waar wij zitten. Daar van boord gegaan en terug gewandeld naar Anchorage, ruim 10 km zuidelijker, waar de boot ons weer op zal pikken. Een heerlijke wandeling met een zalig zonnetje, maar vooral in de schaduwen van het regenwoud heel goed te doen. Het is geen sprookjesbos zoals aan de westkust, maar toch even goed mooi. Wel met pittige klimmetjes en afdalingen. Maar daar draaien wij onze hand inmiddels niet meer voor om. Ook de swinging bridge ontbreekt hier niet. Ik ben zo onderhand de tel kwijt hoeveel we er al hebben genomen. Langs de gehele oostkust van het Tasman NP  loopt een wandelroute waar wij dus een klein stukje van hebben gedaan. Met de auto kom je het park sowieso niet in. Alleen wandelend of op sommige tracks fietsend. Onderweg kwamen we heel veel backpackers tegen die voor 1 of meerdere dagen op pad waren. Het verbaasde ons dat zoveel jongeren dit doen. Lijkt mij een heel positief teken voor de toekomst. Ook gezinnen met kinderen lijken het geweldig te vinden om een korte of langere track te doen. Daar we te vroeg voor de boot terug waren konden we nog even heerlijk op het strand liggen en na genieten.

Golden Bay, klinkt bekend. We zaten op Stewart Island ook vlakbij de Golden Bay. Nu moeten we er even een stukje voor rijden. Naar Takaka is het 25 km rijden over de Takaka Hill Road tot een hoogte van 791 m en met 365 bochten. Je kunt je dan wel voorstellen dat niet iedereen even prettig de auto uitkomt.

’s Morgens hadden we een liftster op gepikt die ons de oren van het hoofd kletste, daardoor vloog de tijd om en hadden we niet echt in de gaten hoeveel bochten het wel niet waren. Dat is een meevaller. In Takaka hebben we een bezoek gebracht aan het Labyrinth Rocks Park. Een doolhof van paadjes tussen enorme rotsen door met veel groen ertussen. Een hele leuke ervaring, vooral omdat ze er voor de kinderen een zoektocht van gemaakt hebben door overal leuke figuurtjes te plaatsen. Dit idee vonden we zo leuk dat we een paar klompjes met datum en naam, op een van de rosten hebben achtergelaten. Het is zo’n enorm doolhof dat je uiteindelijk niet meer weet wat een echt pad is en wat niet, ondanks de kaart die we mee hadden. Dus toen we de ingang weer terug gevonden hadden zijn er ook maar niet weer in gegaan. Je zal maar zoekraken. Haha!

Daar we toch al op de weg naar Pohara zaten zijn we daar heen gegaan voor de lunch om vervolgens weer een stukje terug te rijden en de afslag te nemen naar The Grove Scenic Reserve. Hier kun je een korte wandeling maken tussen de rotsen en het prachtige groen om uiteindelijk bij een lookout terecht te komen, die alleen via een smalle kloof bereikbaar was. Erg leuk om te doen en absoluut een mooie omgeving.

We twijfelden of we nog naar het uiterste puntje van Golden Bay genaamd Cape Farewell moesten rijden, maar dan ben je zeker nog een uur onderweg en we moeten nog weer terug. Dus moeten we ooit nog maar eens terugkomen hebben we bedacht.

Via Takaka gaat het weer terug over de bewuste bergweg om in Kaiteriteri te komen. En inderdaad binnen een half uur zit je op het hoogste punt en heb je ongeveer de helft van het bochtenwerk gehad. Poeh, dat valt niet mee. Maar je hebt mooie vergezichten onderweg en dat maakt het een beetje goed.

Terug in het appartement van Torlesse Motels worden we door de eigenaresse verwend met een bak biologisch roomijs met verse frambozen, bramen, kersen en blauwe bessen. Wat een heerlijke traktatie, lekker als dessert na het eten. Jummie! En wat een enorm leuk gebaar van deze dame.

Tijdens onze laatste dag in Kaiteri, zoals de locals het hier noemen, hebben we voornamelijk lekker geluierd. Een klein wandelingetje om de Estuary was even een leuk uitstapje met als kers op de taart een prachtig uitzicht over de baai met zijn goudgele strand.  Volgens de gegevens zou het een ‘easy walk’ zijn, maar in Nieuw-Zeelandse begrippen betekent dat toch vaak nog wel een aantal behoorlijk steile hellingen c.q. afdalingen over rotsen en boomwortels. Dat zijn we in Nederland natuurlijk niet echt gewend.