From gold to sunshine

Verder getrokken naar Byron Bay. Het landschap is inmiddels veranderd van natuurschoon naar suikerrietvelden. We dachten dat dat pas boven Brisbane begon, maar hier dus ook al. Soms zie je aparte dingen langs de weg, zoals het kunstwerk van een oude auto bovenop een boomstam tegen een andere boom. Ach ja wat moet je anders met een afgedankt exemplaar, toch?!

Byron Bay. Inge blijkt niets te veel gezegd te hebben. Het is een leuk backpackers dorp met veel vertier en prachtige stranden. Vanaf de lookout heb je een mooi uitzicht over de baai met bergen die continue versluierd liggen in een waas van mist. Onze camping ligt nabij het centrum en geeft ons dus alle mogelijkheden om iets te doen wat we willen. En dat wordt morgen kajakken. Hopelijk is de wind dan wat gaan liggen, want als hij zo sterk blijft als nu gaat het waarschijnlijk niet door.                            Verder is het gewoon heerlijk genieten en even nietsdoen. Al wilden we wel even naar Nimbin, maar het schijnt dat dit hippiedorp uit de zeventiger jaren zijn beste tijd heeft gehad. Marihuana heeft daar inmiddels plaats gemaakt voor heroïne en dat geeft toch een hele andere sfeer. Er worden nog wel excursies er naartoe georganiseerd, maar dat heeft de oude hippies daar waarschijnlijk niet veel goeds gebracht.

Op de camping hebben we veel lol om de ibissen, de brushturkeys en de crested pigeons. De eerste twee soorten proberen overal voedsel te scoren en deinzen nergens voor terug. Alles wat je buiten laat staan is een mogelijke prooi. Onze buren hadden een kist met spullen staan en die werd grondig onderhanden genomen door zo’n kalkoen, waardoor er een hoop rommel op de grond terecht kwam. Ibissen springen plots uit openstaande containers en de duifjes zitten te tortelen dat het een lust is.

Vroeg op, want we gaan om 8.30 uur kajakken. Als we aankomen staat er al een behoorlijk grote groep te mensen te wachten. Met zwemvest aan, helm op en peddel in de hand eerst luisteren naar wat uitleg. Dan met zijn tweeën zo’n zware kajak over het duin naar de waterlijn slepen. Oef, dat hakt er al even in. Dan, na nog een uitleg,  gaan we per kajak één voor één het water in. De instructeurs geven je een duwtje om door de branding te komen maar dan komt het toch op het peddelen aan. En daar dat niet onze dagelijkse bezigheid is, is dat behoorlijk zwaar. Met het verhaal van Inge in het achterhoofd gaan we er toch maar voor. Want je zult zoiets bijzonders maar eens missen.                                                                                                        En Wow, dit is ongelooflijk! Tijdens het kajakken zouden we op zoek gaan naar wildlife zoals dolfijnen en schildpadden. Die hebben we echter niet gezien, want we kwamen er telkens achteraan hobbelen. Nu waren we daarin niet de enigen, dus dat bood enige troost. Maar dan komt het sein dat er een walvis is gespot. Wij dachten nog dat ze ons aan het lijntje hielden want we zien niet zo vaak wildlife. Tot we uiteindelijk walvissenstaarten uit het water omhoog zagen komen. Het bleken een vader, moeder en kalf te zijn. En ze kwamen steeds dichterbij tot er één een duik nam en vervolgens onder onze kajak door zwom. Adembenemend! Ik dacht dat mijn hart even stil bleef staan. Te gek. Wat een ervaring. En het mooiste is dat het filmpje goed gelukt is. Robin heeft er een leuk muziekje bijgedaan. Dus veel kijkplezier zou ik zo zeggen. Voor ons was het de hele verdere dag een terugkerend onderwerp van gesprek. Ongelofelijk. De energie was ook wel wat op moet ik zeggen, alleen Robin zag nog kans om een tijd te surfen. Het filmpje krijgen we nog niet online, maar ik hoop dat dat gebeurt voor we Australië gaan verlaten. ’s Avonds een afsluitend diner gedaan bij het Byron Fresh Cafe. Een uitstekende keuze en met livemuziek. Een mooie afsluiter van onze week met Robin en Roos.

Met enige stramme spieren en een beetje spierpijn rijden we naar Brisbane om ze daaraf te zetten voor hun verdere trip naar Cairns. Wij rijden dan door naar Bribie Island even ten noorden van Brissie, waar we weer een aantal dagen zullen verblijven. Zo’n 100 km voor Brisbane bemerken we dat de tijd een uur terug is gesprongen. Eerst begrepen we het niet tot het tot ons door drong dat we de grens van Queensland waren overgestoken. En daar doen ze niet aan de zomertijd.

Bribie is toch wel weer heel wat anders dan Byron Bay. Het is een zandeiland, zonder heuvels ongeveer ter grootte van Terschelling en een stuk rustiger dan ons vorige stekkie. Maar eens zien wat de komende dagen ons gaan brengen.

Zoals wel vaker zijn we binnengestapt bij de informatiekiosk. Deze vindt je in vrijwel elk plaatsje en geeft vaak veel informatie over wat er allemaal te doen is in de omgeving. Het wordt meestal door vrijwilligers gerund en dat was nu volgens ons ook het geval. Bij onze vraag over wandelroutes werd er eerst even bedenkelijk gekeken. Maar al gauw kwamen ze met een aantal opties. Wij denken echter dat er meer routes moeten zijn. In de atlas die we hebben gekregen wordt daar namelijk wel iets over vermeldt. Dan gaan we zelf wel op onderzoek uit. Danny vroeg de dame nog even of het klopt dat hier koala’s leven, omdat er zoveel waarschuwingsborden langs de weg staan. Hierop antwoordde ze dat ze hier al 20 jaar woont maar er hier nog nooit één gezien heeft. Dan hoeven daar dus in ieder geval niet op te letten, scheelt weer een stijve nek van het omhoog turen.  Wel zou het kunnen dat we hier dungeons oftewel zeekoeien zien zwemmen. Die moeten we dan maar wel in de gaten houden. Nog even door het stadje gewandeld. Tjonge jonge wat een huizen. Uit de gein zeiden we al: wat doet een Aussie na zijn pensioen, dan gaat hij naar Bribie met zijn poen.

Vervolgens een wandeling langs het strand gemaakt. Gisteren waren we hier ook al te vinden (meestal toch wel het eerste wat we doen), maar nu liepen we de andere kant op. Tot onze grote verbazing zagen we 2 maal een setting voor een trouwerij op het strand. Op de terugweg stonden de bruidsparen er inmiddels ook bij. Leuk om te zien. Het ene bruidspaar had bruidsmeisjes en –jonkers van hun eigen leeftijd en het andere paar met kleine kinderen. Grappig dat er hier verschillend mee omgegaan wordt. Wat we ook tegen kwamen en wat minder leuk was zijn kleine tot soms best grote stukken van het koraalrif. Dat doet je beseffen dat het Great Barrierreef hier niet zover vandaan is en dat het niet goed gaat met het rif. Toen we wat later gingen zwemmen merkten we ook dat het water al vrij warm is en dat terwijl het voorjaar nog maar net begonnen is. En daar kan het rif niet goed tegen. Triest!

Wandelen op Bribie. Nou dat is wel een verhaal apart. Met de kaart in de hand waarop toch echt duidelijk walking tracks staan aangegeven gaan we op weg. Het zal niet heuvelig worden maar wel warm, dus daar hebben we ons redelijk goed op voorbereid. Genoeg water, cobbers nog snel even gedrenkt om straks heerlijk de nek koel te houden en hoed op. We gaan al vrij snel de mist in. Niet letterlijk, maar het aangegeven wandelpad mondt uit in een 4WD track. Tuurlijk, op dit eiland is de auto belangrijker dan de benenwagen. Dan maar een andere route. Langs een hoofdweg lopen we door het bos. Even later zien we dat er nog een breed pad iets verder het bos in loopt. Die gepakt omdat je dan iets minder last hebt van al die auto’s die waarschijnlijk allemaal richting strand rijden. Uiteindelijk komen we bij huizen? Dat hadden we niet bedacht! Gelukkig vinden we een andere route en wandelen met een temperatuurtje van zo’n 27 graden stug door tot we bij het strand komen. We blijken echter ver uit de route te zijn beland. De kaart met routes geeft maar heel weinig informatie waardoor we ergens een verkeerde afslag moeten hebben genomen. Via het strand weer terug. Wat eigenlijk ook een zeer bijzondere ervaring werd door heel veel oude boomstammen die een deel van het strand belemmeren. Dat is of door het water of erover heen klauteren. Door deze oude boomstammen vraag je je wel af of er nog een lang leven voor Bribie is. De kust kalft zodanig af dat de bomen het begeven en dus omvallen op het strand. Aan het eind van de wandeling voelen we onze benen ook wel. En dan te bedenken dat Danny al zo’n 13 km aan het hardlopen was geweest vanmorgen. Al met al zullen we zo’n 14 a 15 km gewandeld hebben. Tijd voor wat rust en een biertje.

De volgende dag doorgereden naar Landsborough, een beetje meer het binnenland in en vlakbij de Glass House Mountains. Dit zijn monolieten die we nu nog erg donker ervaren vanwege de nevel, maar bij het zonlicht mooi roodoranje opkleuren. Hopelijk gaat dit morgen of overmorgen gebeuren.

We zitten weer op een Toppark, genaamd Landsborough Pines, a Hinterland Paradise. Deze camping is prachtig aangelegd rondom een vijver met fontein waar vele soorten eenden zich vermaken.

’s Middags naar Maleny gereden voor een wandeling langs de Maleny Trail. Hier een leuke wandeling gemaakt door een stukje subtropisch regenwoud. We vonden knalblauwe boomvruchten. Heel apart. Niet wetende wat dit was en zoekende naar de juiste boom kwam een local ons redding brengen. Een vrucht van de Blue Quandong, eetbaar maar niet lekker.  De goede man liep een stukje met ons mee en gaf ons gelijk wat info over het regenwoud en waar we misschien de platypus nog zouden kunnen vinden. Helaas is er ooit verontreiniging in het water terecht gekomen waardoor de crayfish (rivierkreeftje) hier niet meer voorkomt. De platypus is hier een liefhebber van en vermoedelijk daardoor ook verdreven.  Tenminste dat dacht deze man. Klinkt wel plausibel. Ook wist hij ons te vertellen dat een bezoek aan het Mary Cairncross Scenic reserve een mooie wandeling is door het subtropisch regenwoud, zoals het hier jaren geleden geweest moet zijn. En hij heeft niets te veel gezegd. Een fantastisch bos, al is het niet zo indrukwekkend als het regenwoud langs de Great Ocean Road of op Tasmanie, maar wel met veel meer fauna. We zagen verschillende wallabies en/of red pademalons, flying foxes, de Regent Bowerbird, Eastern Whipbird (deze maakt een heel speciaal geluid), de Green Catbird (waarvan het geluid (volgens Danny tenminste) een kruising is tussen een jankende kat en een aap die zich verveelt)) en de Rufous Fantail (die een prachtige start heeft). Kortom een wandeling die echt de moeite waard is. Daarna nog even van het uitzicht op de Glass House Mountains genoten, maar zoals gezegd ze lagen in nevels gehuld.

Met dat ik de titel type begint het te onweren en te regen. Hoezo zitten we nu aan de sunshine coast. Ha ha!