Offroad dreaming

Het is hier nu 7.00 a.m. en Danny is aan het trainen voor de marathon op 15 oktober. Geeft mij mooi even de tijd om de blog bij te werken

Gisteren was weer een fantastische dag.  Maar eerst maar een korte update van de dagen daarvoor.

 Donderdag hebben we de bus naar Fannie Bay gepakt, een suburb voor de rijker gesitueerden. Uitgekomen bij Lake Alexander hebben we heerlijk geluierd onder een grote boom. Hier kun je rustig zwemmen zonder bang te hoeven zijn voor gevaarlijke beesten.                                                                                                                         Na een drankje en een lekker gebakje (met chocola natuurlijk) zijn we naar de Fannie Bay Goal gewandeld. Dit is de oude gevangenis van Darwin, maar jaren geleden al gesloten en nu dus een museum. Helaas we troffen het niet. Gesloten! Misschien later nog eens proberen, schijnt erg interessant te zijn volgens een local die ons hierover aansprak.

‘s Avonds weer naar de Sunset Market geweest met onze BYO (BringYour Own). Dit is een bekend fenomeen in Australie. Restaurants die geen vergunning hebben om alcohol te schenken mogen wel toestaan dat gasten hun eigen biertje of wijntje meenemen. Wat een feest om met zo veel mensen naar de zonsondergang te kijken onder het genot van een hapje en een drankje. Dit fenomeen kan ook alleen regelmatig plaats vinden als de zon steeds op ongeveer dezelfde tijd ondergaat. Ik heb het nagekeken: elke 4 dagen schuift het 1 minuutje op. Dat is niet veel in vergelijking met Nederland.

Vrijdag een rustige dag voor het bijwerken van de blog en ’s avonds op een Sunset Cruise geweest. Diner aan boord (met BYO al hoefde dat niet) dus dat was heerlijk. We zaten aan tafel met een couple from Sydney, Edwina en David. En we kregen mooie tips voor het vervolg van onze reis.

Die looptrainingen van Danny hebben ook zo zijn voordelen. Doordat hij zijn weg moet zoeken waar hij het beste kan hardlopen komt hij veel sneller op plekjes die we anders misschien zouden missen. Zaterdag zijn we al op tijd aan de wandel gegaan en plekjes die Danny al gezien had konden we nu mooi inpassen. Dat was eigenlijk wel heel verrassend, want soms liepen we zo het oerwoud in om vervolgens weer op gebaande paden in een park te wandelen.                                                                    Via Doctors Gully, waar de vissen in zee op gezette tijden gevoerd worden naar Lameroo Beach waar we prachtig gekleurde rotsen van zandsteen zagen liggen. Darwin blijkt ook een Deckchair Cinema te hebben. Lekker filmpje kijken in de openlucht met film voor kinderen en of volwassenen. Misschien dat we hier nog gebruik van gaan maken.                                                                                                  In het park langs de Esplanade zie je veel monumenten ter ere van de gevallenen in WOII. Wij hadden nog nooit gehoord van de aanslag op Australië, maar dit heeft een onuitwisbare indruk op de bevolking achter gelaten, zoals het bombardement op Rotterdam bij ons. De Jappen hebben een week na de aanval op Pearl Harbour met dezelfde vliegtuigen bommen op Darwin gegooid. Het enig vrijwel onbeschadigde pand bleek later Hotel Darwin te zijn, omdat de Jappen dit als referentiepunt hadden gebruikt. Mede door dit bombardement hebben ze hier besloten om olietunnels te bouwen. Topsecret. Pas is 1992 werd dit bekend gemaakt aan de bevolking en hebben ze er een museum van gemaakt, dat we maar even van binnen hebben bekeken. Wel een raar gevoel om in die enorme tunnel te lopen wetende dat daar ooit alleen olie door heen is gestroomd.

Nog even naar het Waterfront voor een kop koffie. Daar bleken Rangers uit de omgeving een stand geplaatst te hebben om informatie te geven over hun werk en voor de bescherming van de dieren alhier.                                                           Ondanks dat dat tegen ons gevoel indruist zijn we met een salty op de foto geweest. Maar in dit geval vonden we dat het kon omdat het niet was om geld mee te verdienen, maar om uitleg over de dieren te geven.

En dan nu zaterdag. Fantastisch, wat een dag!

Al op tijd werden we opgehaald door onze reisleider Neville van Offroad Dreaming (een kleine organisatie wat ons meestal heel goed bevalt) voor een tour door Litchfield N.P. Na een korte introductie over deze dag en wat uitleg over de gang van zaken in de bus komt dan de opmerking voor wanneer je naar het toilet moet: Every tree is a lavatory (uitspreken als leffetree) Lachen natuurlijk, voor al voor de oudere en minder goed ter beenzijde mensen. Het is ook weer zo’n geweldige uitdrukking die je niet kunt vertalen.

Doet me er trouwens aandenken dat we ons een boekje hebben aangeschaft met Australian Slang.Nu blijkt echter dat de jeugd dat soort uitdrukkingen al lang niet meer gebruikt. Maar goed, het is wel leuk om te lezen.

Ook Nev had weer prachtige verhalen voor ons. Een bekende Darwinian genaamd Tiger Brennan was een grote liefhebber van alcohol. Iets wat vroeger in deze regio trouwens heel normaal was. De avond voor orkaan Tracy zijn verwoestende werk uitvoerde was hij weer aardig aan de pimpel geweest. Nadat hij de volgende ochtend zijn ogen had geopend begreep hij eerst niet wat er was gebeurd. Pas later werd duidelijk dat hij gewoon door het natuurgeweld was heen geslapen. Zijn buurvrouw werd namelijk een paar honderd meter verderop in de goot dood teruggevonden. Als je bedenkt dat Tracy zo’n 80% van de stad heeft verwoest met windstoten tot 350 km per uur kun je je dat toch niet echt voorstellen. Maar het blijkt echt gebeurd te zijn.

Zo staat er in het ‘Museum and Art Gallery NT’ een opgezette krokodil genaamd Sweetheart. Sweetheart een mail croc van ca. 800 kilo en 5 meter lang had nogal de neiging om naar buitenboord-motoren van vissersboten te happen. Zijn naam heeft hij te danken aan het feit dat ze hem gevangen hebben in de Sweet Lagoon.                 Dat is hem duur komen te staan. Ze probeerden hem te vangen door hem te verdoven. Maar omdat croc’s  met hun kop boven water eten kon hij geen ademhalen onder water. That killed him. Toen ze hem opensneden vonden ze een kogel in zijn lijf. Wat het vermoeden deed rijzen dat hij ook de krokodil is die ooit werd beschoten, maar onder water verdween en niet meer werd gezien.

Onze eerste stop was bij de Termite Mounds. Een indrukwekkend verhaal over termieten en de natuurlijke vijand van de termiet de mier. Termieten zullen mensen nietsdoen, ze zijn ook giga klein en blind. Niet meer dan een 5 mm. Elke termietensoort heeft zijn eigen termietenheuvel en die zijn ontzettend groot. Vergelijk het maar met een ondergrondse ijsberg. Elk jaar groeit de berg met 10 cm. De heuvel waar wij bij staan is zo’n 5 meter hoog. Deze grote kathedralen zijn beschut tegen zon en schaduw. Door de wisselwerking hiervan is het binnen vochtig en dat is goed voor de voedselopslag want ze leven van de bacteriën die hierop groeien. Heel veel voedingsstoffen worden weer teruggegeven aan de natuur, waardoor termieten een belangrijke rol spelen in het ecosysteem.                                                                      Er zijn 390 soorten dus ook heel veel verschillende soorten heuvels. De magnetic termite bouwt zijn heuvel zo dat je duidelijk kunt zien wat de zuid- en wat de noordkant is. Bij elkaar lijkt het net een kerkhof.

Na even heerlijk bij Wangi Falls gezwommen te hebben en natuurlijk even echt onder de waterval zelf te hebben gestaan door naar Florence Falls. Maar niet voordat we hadden genoten van een lunch die Nev klaar gemaakt had. Bij Florence Falls hebben we gekozen om een mooie wandeling te maken over de ‘shady walk’. Florence Falls gaat door in de Florence River en komt dan weer uit bij de Buley Rockhole.                   Omdat het zondag was kwamen veel mensen hier naartoe voor een ‘swim’. Overal zag je dan ook groepjes mensen in het water zitten. Echt heel grappig om te zien.

Vervolgens met de bus terug naar de Stuart Highway om daarna af te buigen naar de Adelaide River. Daar gingen we met Pat op zijn boot krokodillen kijken. En echt hoor, dat staat niet in vergelijking met wat we in de Billabong hebben gezien.                         Pat is een man die ook voor National Geographic heeft gewerkt, maar daarmee is gestopt omdat hij het niet vond rijmen met de werkelijkheid. Als je die krokodillen programma’s op tv volgt krijg je een totaal verkeerd beeld van de croc. Er wordt soms wel dagen overgedaan om een bepaald shot zo te krijgen als de regisseur het wil hebben.  Ook de verhalen dat iemand zo maar door een krokodil is aangevallen kan niet kloppen. Krokodillen zien niet wie of wat ze voor zich hebben. Ze kunnen ook niet denken. Door de beweging in het water komen ze af op ongeacht wat er in het water zwemt. Zolang jij in de boot blijft met je armen binnen boord zal er niets gebeuren. Croc’s zien enkel silhouetten en enkel de 4-benige worden, naast de vissen etc. daadwerkelijk als prooi gezien. Mocht je echter denken een leuk vaartochtje in een kano te maken dan is dat ook af te raden. De kano wordt gezien als prooi en dus wordt je ondersteboven gekieperd met alle gevolgen van dien.

Dit was absoluut een fantastische afsluiter van de dag. En bij de ondergaande zon, waardoor de lucht in vuur en vlam leek te staan, reden we terug naar Darwin CBD.

Even opfrissen en wat eten gehaald bij Hungry Jack oftewel de grote concurrent van de Mac die wij beter kennen als Burger King.