The light between two oceans

En dan is het alweer tijd voor het volgende hoofdstuk.

Vanmorgen op tijd met de bus naar het CBD om de huurauto op te halen. Het was even puzzelen welke CAT en waar we eruit moesten en toen bleek dat we al eerder hadden kunnen uitstappen, zo duidelijk is het CAT-systeem dus niet als je de weg niet kent. Gelukkig hielp de chauffeur ons even op weg, door ons door te verwijzen naar de bus voor ons die eerder zou vertrekken.                                                                                                                                                                                                   Nadat we in ons nieuwe vervoermiddel waren gestapt zijn we langs Inge haar oude appartement gereden, want dat bleek daar dichtbij te zijn. Leuk om te weten waar ze in die tijd verbleef. Daarna terug naar ons appartement om onze spullen op te halen en een weg de stad uit te zoeken. Dat bleek gelukkig heel simpel en in no-time zaten we op de juiste route en, hoera, in een automaat. Geen gedoe meer met schakelen. Heerlijk en het zoeft erover.

In Busselton zijn we uitgestapt voor wat boodschappen, maar we dachten ook nog even te kunnen pierewaaien, op de pier dan weliswaar. Het is een 1840 meter lange pier, in 1865 aangelegd om belastingen te kunnen innen op goederen die aan wal werden gebracht. Hij is 2 maal verwoest, de laatste keer in 1978. Maar door locals is er geld binnen gehaald om hem in ere te herstellen. Nu kun je zelfs met een treintje naar het eind waar ook nog een Observatory zit om sealife te bekijken. Dat hebben we maar overgeslagen, we waren al blij met de wandeling om zo onze benen even te strekken.  Nou moet ik wel bekennen dat de rit van Perth naar Margaret River maar ruim 3 uur in beslag neemt. Maar goed, een wandelingetje is altijd fijn.

In Margaret River nogmaals gestopt voor een paar boodschappen, die we vergeten waren. Het is een leuk stadje met kleine leuke pandjes. Daar gaan we zeker nog wel even rondneuzen.

Aangekomen bij het Surfpoint Resort waar we de komende paar dagen verblijven, waren we even verbaasd. Blijken we alleen een slaapkamer te hebben met gebruik van toilet en douche. Dat laatste wisten we maar we hadden gelezen dat we een ‘private kitchen’ zouden hebben, maar dat is het dus niet.  We kunnen wel de uitgebreide keuken voor de gasten gebruiken. Erg gezellig ook nog, want je spreekt nog eens andere mensen. In de gezamenlijke ruimtes kun je lekker zitten om te lezen, een spelletje te doen of gewoon gezellig wat kletsen.  Alleen al het feit dat er een houtkachel brandt is fijn. Hier houden we het wel een paar dagen uit. En het bed? Dat is weer superzacht. Welterusten.

De volgende dag ontdekten we dat er veel groepen komen die de Cape to Cape walk doen, dat is 125 km van Cape Naturalist in het noorden van southwest Australia naar Cape Leeuwin in het zuiden. Ja het is echt Leeuwin, je spreekt het alleen uit als loein. Het resort waar wij verblijven biedt dus onderdak aan deze groepen. Van hieruit worden ze met een busje naar de opstapplek gebracht en later op het eindpunt weer opgehaald. In totaal doen ze hier 8 dagen over. Maar je kan het ook op je eigen manier doen en dan doe je dat in de dagen die jou goed dunken.

Wij zijn echter naar Margaret River gereden. In eerste instantie reden we verkeerd, al was dat zeker geen verkeerde keus. De route was prachtig met majestueuze bomen. Door er een omweg van te maken kwamen ook bij vele wijngaarden langs. Dat is dan ook wel weer leuk rijden, al weten we dan nog niet of we ook naar een Cellar toegaan. En al rijdende zagen we plots The Margaret River Chocolate Factory op een bord staan.  Tja, dan ga je daar toch even langs. Vooral met een chocolade verslaafde. 😂 Bij binnenkomst zagen we een zee aan verpakkingen met verschillende chocolaatjes. Als je echter beter kijkt valt het allemaal wel mee. Het is juist veel van hetzelfde maar dan anders verpakt. Via een groot raam konden we een kijkje nemen in het atelier. Maar van wat er gemaakt wordt kon je helaas niet veel zien. Dan maar een kop koffie, die wat groter uitviel dan de bedoeling.  Tja, dan moet je er nog tegen drinken ook. Al weet ik dat er nu mensen denken: kom maar op 😂. Eenmaal in Margaret River hebben we bij het visitors information centre wat info gevraagd over wandelingen die je kunt doen. Zo kwamen we op het pad dat langs de Margaret River leidt. We wilden echter wel iets meer dan 2,4 km, dus hebben we een uitloper van de loop genomen die ons werd geadviseerd. Aan het eind zou een picknicktafel staan en dat was ideaal voor de lunch.

Het was een prachtige wandeling, zeker in het begin langs de rivier. Je ziet hier grote bomen als de Marri en de Karri. Deze laatste is de 3 na hoogste boomsoort ter wereld. Indrukwekkend dus. De Marri is een ‘Bloodwood’ boom, hij bloedt en dat gebruikten de indigenous people dan weer voor allerlei doeleinden. We bleven maar wandelen, maar al wat we zagen: geen picknicktafel.  Uiteindelijk hebben we op een boomstam onze broodjes opgepeuzeld en zijn we terug gewandeld. Achteraf blijkt dat we waarschijnlijk bijna bij het rustpunt waren.  Op het eind voelden de voeten en benen aardig vermoeid aan en waren we blij terug te zijn in ons appartementje om de onderdanen enige rust te gunnen, wat wel mag na zo’n 15 km wandelen inb heuvelachtig terrein.

’s Avonds hebben we gezellig zitten kletsen met een ouder stel (ca.70 jaar) dat de Cape to Cape doet, maar dan op eigen gelegenheid. Daardoor kwamen we op het idee om de volgende dag zelf ook een stuk hiervan mee te pakken en wel het stuk dat hier vlakbij ligt en mooi langs het strand loopt. En het was een prachtige wandeling die langs Surfers Point loopt, wat een zeer bekend punt is voor de betere surfers. Het was er dan ook goed druk en vele surfers lagen te wachten op de juiste waves.  Het schijnt zelfs dat bij een bepaald soort golven er een Bombie kan ontstaan en dat moet erg speciaal zijn, de uitdaging voor de grote surfers. Wij hebben ons daar maar niet aan gewaagd en zijn terug gewandeld voor een lekkere kop koffie.

’s Middags zijn we naar Leeuwin Estate gereden, een winery, voor misschien een rondleiding of om even wat te proeven. Het is een prachtig pand en er hangen mooie foto’s van artiesten die daar wel eens een optreden hebben gegeven. Ach ja, als je het geld hebt 😉😉. Het was er best wel druk, dus we hebben de kunstwerken bekeken die ze gebruikt hebben voor hun labels en zijn op onze schreden terug gekeerd. Het is ook niet dat we nog nooit eerder een winery hebben bezocht en het zonnetje blijft wat langer dan voorspeld, dus kunnen we nog even genieten op het strand. De komende dagen wordt het koeler (ca. 17 à 18 graden) en kans op regen. Morgen gaan we nog een stukje zuidelijker, naar Augusta. 

Inderdaad startte de dag met wat regen. Danny ging nog even een rondje hardlopen en zag daarbij een Osprey 🦅, die een vis had gevangen. Erg indrukwekkend. Daarna zijn we via de Caves Road wat verder naar het zuiden gereden, waarbij we langs de Mammoth 🦣 Cave reden. Omdat we toch niet eerder dan 14.00 uur in het volgende appartement kunnen inchecken hebben we deze mooi even meegenomen. En het moet gezegd, het is een bijzondere cave. Nu hebben we er al meerdere grotten gezien in ons leven, maar deze was erg indrukwekkend en interessant mede door de rondleiding met audio. Zo zagen we fossielen van uitgestorven diersoorten of dieren die niet meer in dit gebied wonen, zoals bepaalde kangoeroe- soorten en een koala. Aan het eind mochten we nog even 161 treden omhoog de grot uitklimmen. Dus onze work-out hebben we dan ook wel weer gehad. 😉

Na een prachtige route over de Caves Road kwamen we in Augusta aan. We wilden vlak voor Augusta de weg af om op een mooi punt te picknicken, maar helaas bleek de weg afgesloten. Eenmaal in het dorp zijn we doorgereden richting de Lighthouse, maar eindigden in de haven om dat we niet verder konden ivm een fietsevenement.

Uiteindelijk konden we in checken bij onze nieuwe accommodatie. Nou nieuw, het huis stamt uit 1943 en kan her en der wel een opknapbeurtje gebruiken.  Andy, onze host, noemt het ook wel Characteriscs 1940’s.  Andy zelf was er niet maar de kamer hadden we snel gevonden, die blijkt met een aparte opgang naast de voordeur te zitten en was van origine de veranda. Nou blijkt Andy een berichtje te hebben gestuurd naar ons Australische nummer met alle info voor ons verblijf. Tja en daar kijken we niet continue op. De badkamer ligt aan de achterkant van het huis en we moeten dan ook buitenom daarnaartoe. Typisch, het camping gevoel raken we maar niet kwijt. 

’s Middags zijn we lekker aan de wandel gegaan en volgden daarbij de Riverwalk, die uitkwam op de Ocean walk. Erg mooi, alleen sommige plekje kun je beter mijden, want het stinkt daar gruwelijk. Nu hebben we dat langs de westkust al vaker geroken hoor, maar hier was het een slag erger. Het is het wier en de zeegrassen die liggen te rotten. In een restaurantje even geborreld en de wifi uitgeprobeerd, op de kamer werkt het namelijk niet zo goed. 

’s Avonds zij we naar de Chinees gewandeld.  Deze blijkt een beetje achteraf te zitten en ook is er niet veel geld in het pand gestoken. Vermoedelijk hebben ze het pand gehuurd en zijn ze er zo ingetrokken, met alleen wat aanpassingen aan de keuken. Aan de menukaart moet je ook even wennen, want wat krijg je nou precies🤔 De dame beantwoordde onze vragen met een onduidelijk verhaal. Een paar dingen waren echter wel doorgekomen, dus konden we onze bestelling plaatsen. Het moet gezegd: de entourage was allerbelabberdst (de kerstversiering hing al: een dun lichtsnoer met flikkerende gekleurde lampjes, wat de slechte atmosfeer nog meer benadrukte), maar het eten was voortreffelijk. Behalve dan het stukje plastic wat ik op mijn bord vond. (Ja Diana, ik heb er een opmerking overgemaakt, maar ik maak er geen halszaak van, bovendien ben ik niet ziek geworden). Ze zou het doorgeven aan de kok. Dus hopelijk helpt dat.

De volgende ochtend zijn we op pad gegaan voor een leuke wandeling langs de floral walk. Als je goed kijkt vind je verschillende mini orchideetjes. Ontzettend leuk, vooral de spider orchid. Daarna zijn we met een lunchpakket op zak op weg gegaan naar de Lighthouse.  De vuurtoren is in 1896 gebouwd en zoals het hier de gewoonte is wordt daar uitgebreide informatie overgegeven. Het is de hoogste vuurtoren van het land en staat op het meest zuidwestelijk punt van Australië. Matthew Flinders, die in 1801 deze landpunt zag, heeft het genoemd naar de Leeuwin, het Nederlandse schip dat hier als eerste in de omgeving is geweest. We zitten hier al met al zo’n 5435 km vanaf de zuidpool🥶.

Ondertussen begon het wat te regenen en waren we genoodzaakt om een overdekt plekje te zoeken voor de lunch. Wederom kwamen uit in de haven waar we ons broodje, onder toeziend oog van de meeuwen, konden verorberen. Doordat we wat klachten hebben van het veren dekbed en de veren kussens op de kamer wilden we daar niet de hele middag blijven. De dreigende lucht dwong ons daardoor om iets te zoeken waarbij we niet te lang hoefden te wandelen. Hierdoor reden we weer een stukje naar hen noorden. Langs Caves Road zit een Sculpture park met grote houten beelden. Het blijkt een verlopen boel waar we ook nog entree voor betaalden. Een paar grote beelden waren wel redelijk mooi, maar voor de rest had het een flinke opknapbeurt nodig. Op de weg terug hebben Hamelin Bay aangedaan. En dat bleek uiterst verrassend. De zon kwam er weer bij en ondanks de wolken om ons heen zaten wij heerlijk te genieten op het strandje. Wat we achteraf gemist blijken te hebben zijn de vele stingrays en een oude jetty. Nou ja, je kunt ook niet alles zien.

Terug op de kamer hebben we even gerust. Tegenover het huis is een bos en er loopt een pad langs. Toch nog maar even een ommetje. Nou dat hebben we geweten. Via de watervoorziening en de golfbaan (nou ja het heet zo, maar mag eigenlijk geen naam hebben) kwamen we in het bos terecht. Prachtig. We waren lekker aan de wandel en stuitten op een weg, waardoor we genoodzaakt waren om terug te keren. Er liep echter nog een pad en je raad het al; dat namen wij. Er kwam echter geen pad maar naar rechts, waar we eigenlijk heen moesten. Toen we die uiteindelijk vonden hoopten we dat we goed zouden lopen. Volgens Google maps was het in ieder geval de goede kant op. Maar ja bospaden worden niet altijd aangegeven. Al lopende bedachten we ons dat we hier nog geen wilde dieren hadden gespot en ook geen uitwerpselen als de Roo pooh hadden gezien. Nog geen 5 minuten later spotten we een kangoeroe in het grasveld en even later zagen we er nog veel meer. Wow, dat was even een feestje. Het pad eindigde jammer genoeg in een waterpoel waar we niet door heen konden zonder natte voeten. We moesten dus weer op onze schreden dat hele eind terug en de zon begon al aardig te dalen. De Kookaburra’s begonnen ons ook nog uit te lachen, maar dat werkt bij ons alleen maar op de lachspieren. Voor het donker werd waren we weer terug en konden we onze magnetronmaaltijden opwarmen. 😅

Zaterdagochtend wilden we het even rustig aan doen. Een wasje draaien en een kleine wandeling. Voor dat laatste zijn we naar de vuurtoren gereden. Eerst wilden we nog een kop koffie halen, maar het cafeetje bleek nog gesloten. Één van de mannen achter de balie voor de entree van de toren vroeg waar we vandaan kwamen. Blijkt dat de Nederlandse ambassadeur de volgende dag een bezoek aan de vuurtoren zou brengen in het kader van 400 jaar Nederlandse betrekkingen tot het Australische land. Leuk, maar morgen vertrekken we alweer naar een andere plek.

Echter eerst nog even de wandeling.  We hebben een stukje van de Cape to Cape trail gedaan. Erg mooi en afwisselend, over strand en rotsen, waarbij we ook over een flatrock zijn getrokken en tussen bloeiende planten door en over ondergelopen stukjes baai waar Danny prompt met een voet in terecht kwam. Ook kwamen we nog een goanna tegen die lag op te warmen op het pad. Flatrocks zijn trouwens maar in een paar landen te vinden, waaronder Western Australia. Op de weg terug zat er een groepje schilders/ tekenaars te werken en een dame hield ons aan de praat. Hierdoor hadden we weer een erg leuk gesprek over het land en de mensen.  Veel mensen in Augusta komen eigenlijk uit Perth of omgeving en zoeken hier de rust op en dat is voor hen de beste keus ooit geweest. 

De lunch hebben we bij de old town jetty genuttigd, waar we ook met een river cruise boat meegaan. Een leuke cruise over de Blackwood River en de Hardy inlet. Veel vogels gespot, zoals de Black Swans, pelicans, ibisses, spoonies (lepelaars) etc. Ook dolfijnen zou je hier kunnen zien, maar helaas zijn het voornamelijk vrouwtjes met jongen op dit moment. Daarom zwemmen de oudere dolfijnen niet met de boot mee, zoals gebruikelijk.  De riviermonding is grotendeels afgesloten door een zandbank. Grote schepen kunnen hierdoor niet de rivier opvaren, maar de dolfijnen vinden hier nog wel hun weg. Het water is hierdoor ook zilt tot zo’n 4,5 km verderop. Een grapje gaat rond als je over de rivier vaart dat het monster van Loch Ness hier zou zitten. En inderdaad zie je een staart en een ronde rug uit het water opdoemen. Het blijken echter restanten van bomen te zijn die in het ondiepe deel staan😂.

Een leuke cruise met leuke verhalen, al was de kapitein niet altijd erg goed te verstaan. Een leuk verhaal dat we meekregen was over de jaren zestig en zeventig, de hippietijd. Aan de overkant van de rivier woonden jarenlang 2 oudere dames die daar een hotel runden. Toen de laatste dame daar op vergevorderde leeftijd vertrok, kwam de boel leeg te staan en trokken daar de hippies in. Daar gingen natuurlijk wilde verhalen over in die tijd. Onze captain, toen circa 13 jaar oud en erg nieuwsgierig wilde daar wel eens meer van weten. Met een kameraad zwom hij de rivier over (een beste afstand trouwens) om de boel eens stiekem te bekijken. Teleurgesteld moesten ze dat hele stuk terugzwemmen. De hippies liepen niet eens in hun blootje rond, er gebeurde gewoon weinig spannends daar. 🤣🤣

Een ander leuk verhaal ging over een paar jongens die possums vingen en ze vervolgens verkochten. Dat leek een leuke bijverdienste tot ze erachter kwamen dat ze possums verkochten die ze al eens hadden verkocht. Wat was er gebeurd?  Possums blijken goede zwemmers en zwommen terug naar het eiland waar ze gevangen waren. 😂 Toen zijn ze er maar mee gestopt.

Accommodatie:

Margaret River - Surfpoint Resort te Gnarabup (Prevelly)

Augusta              - Characteristics 1940’s