Relaxen in the Grampians?

Inmiddels zitten we in Hamilton en het regent. Het regent hard. Dat geeft ons mooi de gelegenheid om eens dieper op het land in te zoomen.

Gistermorgen ( 22 sep) hebben we Kangaroo Island weer verlaten. In alle vroegte moesten we al weer vertrekken om de ferry terug naar vaste wal te kunnen halen. Helaas waren er geen andere tijden meer te boeken. En de veerboot is niet zo heel groot. Dus vandaar. De eerste boot van 7.30 uur. Dat betekent om 7.00 uur ongeveer aanwezig zijn.

We hadden gezegd om niet in het donker of bij zonsopkomst of –ondergang te gaan rijden, maar nu kon het niet anders. Gelukkig werd het al aardig licht en hebben we geen overstekende kangaroos gezien. Wel weer de nodige die het leven hebben gelaten.  Het blijft slikken. We blijven ons daarom ook afvragen waarom er in vredesnaam 100 tot 110 km op dit soort wegen gereden mag worden.                      Toch hebben we hier hele mooie dingen gezien en blijven we warme herinneringen koesteren.

Tijdens de overtocht werd Danny ineens onrustig. Verrekijker gepakt en maar kijken. Bleek er een walvis voor de boot langs gezwommen te zijn. Ik zag nog net de staartvin onderwater verdwijnen, maar Danny zag hem al eerder spuiten. De kapitein maakte er even later nog een opmerking over waardoor veel gasten naar voren kwamen om te kijken. Maar ja toen liet ie zich niet meer zien natuurlijk.  Dat zal je ook altijd beleven.

Eenmaal op de wal de Fleurieu Way richting de Princess Highway afgereden. Door mooie heuvels, langs vele wijnranken en heel veel dennenbomen. Eerst dachten we een duizendtal of zo. Maar vermoedelijk loopt dat in de miljoenen. Gigantische velden vol. We maakten er nog een grapje over. Want vermoedelijk groeien die dingen alleen in het zuiden. En dan heb je er wel heel wat nodig voor een mooie kerst. Maar ze werden ook alsmaar groter en die zet je toch echt niet meer in je woonkamer.

In Victor Harbour even van de route afgeweken voor een ontbijtje. Dit lijkt ons een stadje waar de grey nomads normaal wonen. Zo wordt de grijze golf hier genoemd. Zag er niet verkeerd uit. Heel anders dan de stadjes waar we later door heen reden.

Wat ons wel verbaasd is dat je hier geen gezellige cafeetjes en restaurantjes aan zee hebt. De mooi plekjes aan de kust zijn voor de mensen om te wonen, die er vermoedelijk veel geld voor neer tellen. Al staat dat volgens mij niet in verhouding met de bedragen die je er in Nederland voor betaald. Jammer, wij vinden dat zulke mooie plekjes voor meer mensen toegankelijk zouden moeten zijn. In Darwin viel ons dit verschijnsel ook al op.

Ook een bijzonder verschijnsel zijn de laagvliegers. Ofwel vogels die vlak voor je auto de weg oversteken en dan op het laatst afbuigen. Sommigen zijn echte dare devils en wandelen heel gemoedelijk over het asfalt tot het echt niet meer anders kan en ze wel moeten opvliegen of iets sneller door waggelen. Echt een komisch gezicht.

De Fleurieu Way stopte plotseling. Stonden we voor de Murray River en moesten we wachten op de veerpont. Het bleek de ferry van Wellington te zijn. Straks in december zullen we nog eens de ferry naar Wellington nemen. Maar dat is dan in NieuwZeeland. Nu dus vast een klein voorproefje.

In Kingston SE hebben we overnacht in het Lacepede hotel. Het hotel heeft net als het plaatsje zijn beste tijd wel gehad. Alles doet oud en gedateerd aan. Weinig wat er opgeknapt wordt. Gelukkig waren de bedden prima en hebben we heerlijk geslapen.

Vandaag dan door gereden naar Hamilton via de Princess Highway.                          Nu heb je bij een Highway misschien al snel het idee van een snelweg. Maar niets is minder waar. Wij zouden het een nationale weg noemen waar je max. 80 km per uur mag rijden. Hier mag je op veel plekken 110 km rijden, zelfs als er amper strepen op de weg staan. We moeten er wel bij vertellen dat het hele rustige wegen zijn. Pas op de Glenelg Highway naar Hamilton werd het wat drukker. Maar dan nog niet zoals bij ons. En de meeste mensen houden zich netjes aan de snelheid. Al komt dat misschien grotendeels door de minder goede wegen.                                                                    De Australische humor ligt ons wel. Soms kom je zaken tegen als een bordje langs de weg waarop staat: Powernap Area. Geweldig toch?!                                            Onderweg ook nog even gestopt bij de Wannon Falls. Een leuke waterval nabij Hamilton. Deze plaats is wel wat groter, maar ook hier leegloop en veel dingen die verouderd zijn en echt wel een opknapbeurt kunnen gebruiken. Desondanks zullen we hier een paar dagen blijven om even tot rust te komen na al dat gereis, in een motelletje genaamd Budget on the Lake. Ook dit is weer zeer gedateerd en kan wel een re-styling gebruiken.                                                                                              Wat ons helemaal verbaasde bij aankomst waren de deuntjes die je hoort als je de deur van de receptie opent. Voor de eigenaar, die de boel in zijn eentje runt, een duidelijk geluid dat hij daar verwacht wordt. Maar het werkt ons op de lachspieren. Zelfs een kerstdeuntje ontbreekt niet. En het meer? Het is er en je kunt eromheen wandelen (ruim 4 km) maar het uitzicht vanuit onze kamer ontbreekt.

Misschien dat het weer wat beter wordt en we morgen Grampians NP kunnen bezoeken. De Grampians is een zandsteengebergte met veel mooie lookouts. Ooit zo genoemd omdat iemand het vond lijken op de Grampian Mountains in Schotland. We zullen zien.

Helaas, de buien blijven komen. Maar toch hebben we de stoute schoenen aangetrokken en zijn naar de Grampians gereden. Want je weet maar nooit. Aangekomen bij Halls Gap even doorgereden naar de Wonderland carpark. Vandaar kun je makkelijk bij de route van 4,2 km naar de Pinnacle komen. Wel de meest uitdagende route via de Grand Canyon. Het weer was op dat moment redelijk, dus de gok maar gewaagd. En wat zijn we blij dat we dat hebben gedaan. Na veel klim- en klauterwerk, een stuk omhoog door de ‘silence street’ en een klein buitje tussendoor kwamen we aan bij een prachtige lookout. Niet voor mensen met hoogtevrees trouwens, want hij ligt op 1100 mtr hoogte. Maar tjonge wat is dat genieten. Helaas van korte duur. Het waaide behoorlijk stevig en met de lage temperaturen van rond de 12 graden was dat niet echt aangenaam. Toen het uiteindelijk stevig begon te regenen hebben we eieren voor ons geld gekozen en probeerden we zo snel mogelijk naar beneden te komen. Maar door de regen was het er niet makkelijker op geworden. Al glibberend en glijdend gelukkig weer heelhuids maar nat beneden aangekomen. Maar dit hadden we absoluut voor geen goud willen missen.

Als kers op een slagroomtaart zagen we op de weg terug nog een grote kangoeroe voor de auto langsspringen. Gelukkig ver genoeg om een aanrijding te voorkomen. Maar het is wel heel indrukwekkend om te zien.

De laatste dag in Hamilton wilden we een wandeling rond het meer maken in de hoop de Platypus eindelijk eens te zien. We waren net een paar minuten onderweg toen het zo hard begon te regenen dat we in no-time doorweekt waren en onverrichte zaken weer terug zijn gegaan. Dan maar de auto in en weer naar de Grampians. Nu hebben we vanwege het slechte weer er voor gekozen om niet helemaal door te rijden naar Halls Gap, maar al eerder de Victoria Valley route te nemen. Gegarandeerd dat we kangoeroes en emoes zouden tegenkomen was ons verteld.  Emoes ja, kangoeroes nee. Een beetje teleurgesteld zijn we doorgereden via Cavendish naar Hamilton. Het enige wat we aan levende have nog hebben gezien waren heel veel schapen, koeien, kaketoes en een konijn langs de weg. En dat laatste is dan ook eigenlijk best wel weer verbazingwekkend. Wat je ook  heel veel ziet zijn de half tot helemaal verdorde eucalyptussen. De bomen die het loodje hebben gelegd blijven als een hoop oud grijs hout liggen. Luguber gezicht. 

Eind van de middag nog een poging gewaagd voor de wandeling rondom Lake Hamilton. Gelukkig scheen de zon en zou het droog blijven. Maar de Platypus hebben we nog steeds niet gezien, al zou hij er wel moeten zitten.