Kakadu a living cultural landscape

Maar eerst nog even wat info over Kakadu zelf.

Het National Park beslaat de grootte van de helft van Nederland. Er wonen 9 clans of aborginals hier en in totaal zo’n 500 mensen. That’s another cookie. De aboriginals houden het gebied in stand door elk jaar zo’n 60% van het gebied af te branden. Dit wordt in kleine gebiedjes gedaan. Meestal is elk gebied eens in de drie jaar aan de beurt. Onderweg zie je vaak wel 1 of meerdere rookwolken van de grassen die weggebrand worden. De meeste bomen hebben een zwarte stam het vuur, maar de boomkronen blijven wel bespaard. 

Door dit op deze wijze te doen voorkomen ze ergere vuren. Hier kan de overheid nog veel van leren.

Het is een vreemd idee dat een groot deel van Kakadu onderwater kan staan en veel gebieden dus ook niet of slecht bereikbaar zullen zijn in the wet season.  Vaak zie je langs de kant van de weg hoogtemeters tot hoever het water kan komen, meestal zo’n 1,4 tot 2 meter. Blij dat we er nu wel kunnen rijden anders hadden we mooi een probleem gehad.

Daags erna hebben we even wat uitgeslapen. Het wakker worden is hier een festijn. De vogels zijn druk aan het zingen, de zon komt op met een prachtige gloed. Ook vliegen er veel black kites, soort roofvogel, boven ons en zijn de ibissen flink aan het rondsnuffelen voor een brekkie (short for breakfast, Aussies korten nu eenmaal heel veel af). Na ons eigen ontbijt zijn we naar Ubirr gereden. Maar onderweg eerst nog een kijkje bij de East Alligator river. Waarom deze rivier Alligator heet weten we niet, maar hier zwemmen alleen krokodillen. Aussies hebben wel vaker van die vreemde ideeën. 

Daar konden we ook een stukje door het regenwoud wandelen. Helaas maar een kort stukje i.v.m. onderhoud, but we were warned to be careful and to watch out for crocs and the buffalos.

Well, we didn’t see them anyway.

Daarna door naar Ubirr, geen klein plaatsje zoals je al kijkende naar de kaart aan zou nemen, maar het is enkel en alleen een stuk grond met belangrijke plekken voor de Aboriginals.

Wat een fantastische ervaring om hier rond te wandelen, rotsen te beklimmen voor een prachtig uitzicht en alle rotstekeningen, sommige van eeuwen oud te bekijken. 

Veel rotsformaties zijn trouwens gebruikt om de doden te begraven. Eerst werden de doden in boombast gewikkeld en vervolgens hoog in een boom gehangen. Zodra er alleen nog beenderen over waren werden deze naar beneden gehaald en ergens onder of tussen de rotsen gelegd. Daarmee werd de rots een heilige plek. 

Een mooi verhaal dat onder aboriginals rondgaat is  dat sommige rotstekeningen niet door hen gemaakt kan zijn, maar dat door de mimih spirits is gedaan. Alleen zij kunnen een rots naar beneden halen, hun tekeningen daar op schilderen met ochre and blood om vervolgens de rots weer terug te plaatsen hoog boven op de anderen. Fantastisch dit soort verhalen.

’s Middags weer heerlijk geluierd en gezwommen in de pool. Morgen op naar ons volgende avontuur.

Gisteravond was er wat overlast door de buurman. Vanaf de namiddag had hij de radio aan staan met goede muziek, but it was loud.  Om 22.00 uur was het nog steeds luide muziek, dus we probeerden hem hierop te attenderen. Danny knocked on the caravan, but the guy wasn’t answering. 

We hoorden wat gestommel, het licht ging uit en de muziek werd iets zachter gezet. The guy himself we didn’t see, wel zag Danny een aantal dozen xxxx-bier in de voortent staan. Probably drinking his sorrow away.

We probeerden wat te slapen met oordopjes in, maar om 23.00 uur leek de muziek waar luider te worden. Dus ik uit bed and knocked on his caravan, shouting that he had to put the music down. Daarna zag ik even zijn gezicht, he asked what the problem was, so I told him and finally the music went out. Toch kon Danny de slaap niet vatten, omdat de muziek toch nog hoorbaar bleef. Uiteindelijk is ook hij in slaap gevallen en waren we de volgende ochtend weer fit voor onze volgende rit.

accomodatie:

Jabiru - Kakadu Lodge en Caravan Park