The Bigg Gibb part 2

Voor we de Gibb zouden opdraaien wilden we eerst nog naar Zebedee springs, een hotspring met water van ca. 28-32 graden. Lekker!! Andrew and Rebekka, die we nog weer tegenkwamen waren daags ervoor al geweest en vertelden dat het erg druk was. Maar zij waren er pas om 9.00 uur. Dus misschien is 8.00 uur nog niet zo’n raar idee. 

Op de parkeerplaats leek het redelijk rustig, dus dat begint goed.  De wandeling ernaar toe was prachtig. Het leek wel een tropische oase met veel palmbomen. 

Maar eenmaal bij de spring aangekomen bleek het een drukte van belang. Je moest moeite doen om een plekje te bemachtigen. Mensen worden hier zelfs met bussen naar toegebracht. Dat wordt wat als het echt druk is 🙄. Wij hebben maar rechtsomkeert gemaakt, want hier worden wij niet echt happy van, hoe lekker het water ook is. 

Dan op naar het echt werk. The Gibb.

Een lange gravelweg van ca. Kununurra in het Noorden naar Derby aan de noordwest kust. 

Omdat het een gravelweg is op een rotsachtige ondergrond kom je soms grotere en hele grote rotsen tegen waar je echt voor uit moet kijken. Er liggen niet voor niets veel kapotte autobanden langs de weg. Zelfs een verroest stuk blik, wat ooit een auto was ligt langs de weg te vergaan. Iemand had er ‘Oeps’ opgeschilderd, wat dan wel weer hilarisch werkt.

First part of the real Gibb went well. Sometimes rough, sometimes very tough, but we did it. De weg blijkt er uitzonderlijk goed bij te liggen volgens velen. Dat is dus een mazzeltje voor ons. Want je wordt toch wel aardig heen en weer geschud. De stofwolken zijn ook niet van de lucht. Zou er haast een hoestbui van krijgen 😂. Gelukkig hebben we de airco aan en zetten we de knop bij een naderend voertuig op binnen lucht. Dat scheelt een hoop ellende. 

We hebben ons trouwens erg verbaasd over de nodige motorrijders die ons in haalden. Staand op de pedalen crosten ze met een gangetje van zo’n 90 à 100 km p/u ons voorbij. En wij vonden 80 km p/u al behoorlijk stevig. Harder mag trouwens niet al zal daar wel niet veel op gelet worden. Maar bij een plotselinge bocht met tegenliggers of een grotere steen op de weg moet je wel snel kunnen manoeuvreren en dat is met zo’n snelheid best lastig.

We hadden ons erg verheugd op de Pentecost crossing en de Durack crossing. Bleken beide rivieren droog te staan.  De mooie plaatjes van onze oversteek blijven dus ook achterwege. 

Een troost bij El Questro moesten we meerdere keren door een met watergevulde creek/rivier, daar moeten we het dan maar mee doen.

We zijn op Ellenbrae Cattle 🐄 station aangekomen, een farm waar je ook kunt kamperen. Het ziet er leuk en gezellig uit. De kampeerplekken liggen echter een stukje van de farm af. Geen elektriciteit, maar wel toiletten, douche en zelfs een ligbad 😀en een barbecue. Hier kunnen we prima een nachtje staan. Het fijne is dat 100 meter hiervandaan een riviertje is waar we even heerlijk kunnen afkoelen. No 🐊🐊 swimming around 😅

Meer mensen komen natuurlijk op dat idee en we spreken dan ook diverse mensen over onze reizen met natuurlijk niet te vergeten de nodige tips. Zo willen wij doorrijden naar Gibb river station, maar die blijkt gesloten. Fijn omdat nu alvast te weten, kunnen we onze plannen nog aanpassen. Ook met een Australisch stel uit Townsville , Peter and Ireen Jol, komen we aan de praat. Zij zijn beide geboren in Scheveningen en blijken beiden een ouder ten hebben van de Pronk familie. Grappig hoe het soms kan lopen.

De volgende ochtend rijden we door naar Mount Barnet, maar niet voordat we nog een paar lekkere scones met cream 🤤 hebben opgehaald voor onderweg. The most delicious scones on the Gibb river road zijn hier bij Ellenbrae te koop. Sommige mensen rijden er speciaal voor naar toe. 😂

Na een uurtje even een coffeebreak en dan kunnen we van chauffeur wisselen. Hier zitten ook een stel uit Brisbane dat we al op Ellenbrae ontmoet hadden. Zij reden voor ons met een caravan en kunnen minder hard. Nu blijkt dat veel mensen op The Gibb een portofoon hebben om onderweg contact te zoeken i.v.m. het inhalen en de vele stofwolken. Dat was wel handig geweest want onderweg werden we door Josh and Megan ingehaald en die lieten een aardige stofwolk achter. 

Toen we ze tegenkwamen vertelde Josh dat hij zich een beetje schaamde en had gedacht: Oh my god what have I done’ 😂. No worries mate, we handled it. 

Langs de Gibb staan ook witte paaltjes, normaal handig om de afstanden te kunnen inschatten. Door de soms onverwachte manoeuvres zijn veel paaltjes verdwenen of als een harmonica in elkaar gevouwen.

De weg zelf is niet de mooiste route om te rijden, maar de verdiensten zijn de prachtige gorges and waterholes. They are really beauties.

Rond het middaguur kwamen we bij Mount Barnett aan. Helaas hebben zij ook geen powered sites en de camping ligt 7 km verderop in de bushbush. Toch besluiten we hier twee dagen te blijven, we denken dat het kan. We moeten echter wel zuinig zijn met de elektra die we hebben en kunnen ook geen telefoons ed. Opladen. Hm, dat is minder fijn. We hebben hier ook geen bereik, dus dat scheelt dan wel weer. Maar ja, we willen ook mooie foto’s maken natuurlijk. Gelukkig hebben we nog twee powerbanks die een beetje voldoen. 

Het is hier prachtig. Er staan veel bomen op het terrein (in tegenstelling tot Ellenbrae) en het is ook veel drukker. De pool is vlakbij en helpt ons de hitte van de dag door te komen.

Zelfs het vee loop hier te grazen. Twee bulls komen aardig dichtbij, maar geven verder geen overlast. 

Omdat we ver weg zitten van alles en iedereen is er een caretaker op de camping. Altijd handig bij eventuele problemen. 

’s Avonds gaan er op verschillende plekken de kampvuurtjes aan. Erg gezellig, al is het minder goed voor de luchtwegen. 

De volgende ochtend is Danny al op tijd op en word ik er eigenlijk ook uit gebonjourd. Iedereen is al wakker om 5.30 uur.  Vermoedelijk wordt iedereen hier wakker gemaakt door de enorme hoeveelheid vogels die al op tijd hun hoogste lied beginnen te zingen. De eerste mensen gaan een kwartier later al op stap voor de hike naar de Manning gorge, zoals de camping eigenlijk ook heet.

Om 6.30 uur waren wij ook zo ver. Maar eerst met een bootje naar de overkant van de pool. Het blijkt een plastic bootje waar je met max 2 à 3 personen in kunt en je moet jezelf voortrekken aan een touw.  Vervolgens de route zoeken naar de gorge. Met witte geschilderde pijlen en stippen op de rotsen vinden we onze weg. 

Omdat we bang waren voor een grote groep campinggasten die op tijd zouden kunnen vertrekken wilden wij ook vroeg gaan. Eenmaal aan de overkant zagen we niemand meer tot bij de gorge. Dat was wel fijn.

Het laatste stuk was even zoeken waar we langs moesten, tot iemand ons de tip gaf: “stay close tot the wall”.  So we did. Na een paar vrij steile afstappen kwamen we bij een prachtige pool aan en duurde het niet lang voor we in het water lagen. Dat ging toch even te snel. Danny sprong het water in, maar vergat dat hij zijn bril op had. En laat het nou net een diep stuk zijn daar. 

Ik heb geprobeerd ernaar te duiken, maar zag geen hand voor ogen. Dus een aardige man gevraagd of hij dat kon doen en wonderwel met 1 duik had hij ‘m al gevonden. 😅🍀

Onze dank was groot want het was erg lastig geworden om zonder bril het hele stuk terug af te moeten leggen met al die rotsen en stenen.

Bij het bootje aangekomen was er wat consternatie. Er bleek een croc op een rots te liggen. Een jonge freshie gelukkig, daar hebben we niet zoveel van te duchten. Maar je wordt gewaarschuwd dat ze gevaarlijk kunnen zijn. Een jonge vent zwom echter naar hem toe, overmoed waarschijnlijk. Toen hij vlakbij was dook de freshie onder. Oei en nu? Maar hij was gelukkig weggezwommen. 

’s Middags wilden we nog even heerlijk bij de pool relaxen waren er nog steeds mensen aan het zoeken. Maar hij heeft zich niet meer laten zien en wij konden nog even heerlijk opfrissen. En tot onze grote verrassing zagen we de rainbow bee-eaters. Een prachtig vogeltje met geweldige kleuren die zijn nest in de grond maakt. Heel bijzonder. 

Accomodaties:

Gibb - Ellenbrae Cattle Station

Wunaamin Miliwundi Ranges - Mount Barnett Roadhouse