what a day!

Sorry guys, dat we jullie even hebben laten wachten voor een nieuw verhaal. Maar door gebrek aan wifi en onze MB  limieten al overschreden waren lukte het niet eerder. Gevolg: heel veel verhalen en foto’s en video’s 😎 Enjoy.

Dag 5. 

Vanmorgen ons boeltje bij elkaar gepakt en een taxi gebeld. The lady on the other side of the phone asked for name and address and off she was. De telefoon lag alweer op de haak.

Nu hadden we niet kunnen vragen hoe laat de taxi er zou zijn.  Dan maar snel naar buiten (we zaten op de 5everdieping en het duurde dus even voor we beneden waren) en hebben staan wachten in een alsmaar oplopend temperatuurtje. Na geruime tijd nog maar eens gebeld en toen meldde ze dat hij onderweg was en boem hoorn weer op de haak. 😏 Fijne service. Al met al ruim een half uur op de taxi gewacht die ons naar Apollo Rentals zou brengen. Daar aangekomen bleken ze te weinig personeel te hebben vanwege Covid. Dus ook daar moesten we een aardig tijdje wachten. Uiteindelijk, veel later dan gepland, eindelijk op weg voor ons avontuur 😀

Maar first we had some shopping to do. Bleek de Woolworths niet meer te zijn waar we dachten. Daarom besloten om naar Coles te gaan. Maar ja die heeft niet alles wat Woolworths wel heeft. Dus helaas niet alles mee kunnen nemen, zoals een luchtbed. Hopelijk kunnen we een beetje slapen op dat dunne matrasje. 😴

Vervolgens dan eindelijk echt op weg. First on the Stuart Highway and then the Arnhem Highway.  Langzamerhand werd het steeds rustiger tot we opgeschrikt werden door een overstekende emoe. Wow! We moesten ervoor in de remmen (beetje overdreven), maar het was een mooie ervaring. Überhaupt onze eerste emoe in de vrije natuur ooit. Het ging zo snel dat we geen foto hebben kunnen maken helaas.

Daarna zagen we nog een dode koe aan de kant van en dode Wallaroo (klein soort kangaroo) op de weg, even als een lizard die nog even terug de weg wilde oversteken.

We weten dat dit vaker kan gebeuren en dat je daar alert voor moet zijn. Tot onze blijdschap huppelde er ook nog walibi over de weg en zagen we nog een Jabiru (een zwartkopooievaar overhere and very impressive) met zijn poten in het water.  

Eindelijk bereiken we net voor sluitingstijd Bowali Visitor Centre waar we ons moeten melden voor een Kakadu pass. Zonder deze pas ben je hier niet welkom. De pas wordt gebruikt voor het onderhouden van de Aborginal cultuur. Ze geven echter ook een load aan informatie, dus met handen vol paperassen terug naar de camper. Nog een klein stukje rijden en we konden een mooi plekje vinden bij Kakadu Lodge en Caravan Park.  Een prachtige camping.

Na zo’n lange dag wilden we wel even rustig zitten met een biertje om daarna de boel uit te gaan pakken, want de temperatuur was al aardig opgelopen, elke dag zo’n gemiddeld zo’n 35 °. Koelste moment van de dag is vroeg in de morgen: 17-20 °.

Wat bleek de hordeur was in het slot gevallen 🫣 en die ging zonder sleutel niet meer open. En de sleutels lagen binnen. Achteraf blijkt dat veel mensen ’s nachts de deur openhouden en de hordeur op slot doen om inbraak te voorkomen. Wel handig als je dat eenmaal weet.  

Maar wat nu? De zon begon al onder te gaan en we zaten zonder al onze spullen buiten. Alleen Danny zijn telefoon en onze laptop hadden we toevallig bij de hand. Maar nog geen Australisch telefoonnummer. Dat is een heel gedoe tegenwoordig en nog steeds niet gelukt.

Maar goed, nu moesten we Apollo bellen via ons Nederlandse nummer. 

Uiteindelijk kregen we iemand te pakken en na veel vijven en zessen zou de man van Apollo iemand onze kant opsturen of in ieder geval zorgen dat we gebeld zouden worden. Dat kan natuurlijk even duren helemaal hier in de Outback. Bij de receptie gemeld dat er mogelijk een telefoontje voor ons kon komen en de problemen waar we tegenaan waren gelopen. Zij zou het in ieder geval in de gaten houden. 

Iets geruster zijn we naar het restaurant voor een hapje eten. (Ja daar is ie Peter) en tijdens het eten dan maar wachten op de verlossing.

Danny had voor een lekker pizza gekozen en onderwijl bedacht hij dat we een mes moesten meenemen om te proberen de deur te forceren voor als het te lang zou duren.

Zogezegd zo gedaan. Na vereende krachten en zonder de boel stuk te maken konden we de deur openen. Mensen van Apollo gebeld om te zeggen hoe we het hebben opgelost en hun hulp niet meer nodig hadden. Vonden ze wel grappig geloof ik. 

Toen konden we eindelijk unpack the bags and take a borrel (ja ja Klaas) 😅

Pfft. Wat een opluchting. 

Have a good night!

Accomodaties:

Jabiru - Kakadu Lodge en Caravan Park